You can edit almost every page by Creating an account. Otherwise, see the FAQ.

آزمایش راکتور نمک مذاب

از EverybodyWiki Bios & Wiki
پرش به:ناوبری، جستجو

نمودار کارخانه MSRE: (1) [۱]مخزن راکتور]]، (2) [۲]مبدل حرارتی، (3) پمپ سوخت، (4) فلنج انجمادی، (5) سپر حرارتی، (6) پمپ خنک کننده، (7) [۳]رادیاتور، (8) تخلیه مایع خنک کننده مخزن، (9) فن، (10) مخازن تخلیه سوخت، (11) مخزن تخلیه، (12) مخزن مهار، (13) شیر انجماد. همچنین به قسمت کنترل در بالا سمت چپ و [۴]دودکش بالا سمت راست توجه کنید.

آزمایش راکتور نمک مذاب (MSRE) یک راکتور تحقیقاتی آزمایشی [۵]راکتور نمک مذاب در [۶]آزمایشگاه ملی اوک ریج (ORNL) بود. این فناوری در دهه 1960 مورد تحقیق قرار گرفت، راکتور تا سال 1964 ساخته شد، در سال 1965 بحرانی شد و تا سال 1969 مورد بهره برداری قرار گرفت. هزینه های یک پروژه پاکسازی حدود 130 میلیون دلار برآورد شد.

MSRE یک راکتور آزمایشی 7.4 [۷]مگاواتی]] بود که «هسته» نوترونیکی نوعی راکتور اپی ترمال مولد توریم ذاتاً ایمن‌تر به نام راکتور توریم فلوراید مایع را شبیه‌سازی می‌کرد. در ابتدا از دو سوخت استفاده می کرد: اول اورانیوم 235 و بعداً اورانیوم 233. دومی 233UF4 نتیجه تولید مثل از توریم در راکتورهای دیگر بود. از آنجایی که این یک آزمایش مهندسی بود، پوشش بزرگ و گران قیمت نمک توریم به نفع اندازه گیری نوترون حذف شد.

در MSRE، گرمای هسته راکتور از طریق یک سیستم خنک کننده با استفاده از هوای دمیده شده روی رادیاتورها ریخته می شد. تصور می‌شود که راکتورهای مشابه می‌توانند موتورهای گرمایی با راندمان بالا مانند توربین‌های گازی چرخه بسته را تامین کنند.

لوله‌کشی، مخزن هسته و اجزای ساختاری MSRE از Hastelloy-N ساخته شده و تعدیل‌کننده آن یک هسته گرافیت پیرولیتیک بود. سوخت MSRE LiF-BeF2-ZrF4-UF4 (65-29.1-5-0.9 مول ٪) بود، هسته گرافیتی آن را تعدیل می کرد و خنک کننده دومی آن FLiBe (2LiF-BeF2) بود که تا دمای 650 درجه کار می کرد. C و معادل حدود 1.5 سال کارکرد با توان کامل کار کرد.

نتیجه نوید یک راکتور ساده و قابل اعتماد بود. هدف از آزمایش راکتور نمک مذاب این بود که نشان دهد برخی از ویژگی‌های کلیدی راکتورهای قدرت نمک مذاب پیشنهادی را می‌توان در یک راکتور عملی که می‌توان به طور ایمن و قابل اطمینان کار کرد و بدون مشکل بیش از حد نگهداری کرد، تجسم کرد. برای سادگی، باید راکتوری نسبتاً کوچک و یک سیال (یعنی غیر مولد) باشد که با 10 مگاوات ساعت یا کمتر کار می‌کند، با دفع گرما به هوا از طریق نمک دومی (بدون سوخت).

توضیحات راکتور

هسته گرافیت پیرولیتیک، درجه CGB، نیز به عنوان تعدیل کننده عمل کرد.

قبل از شروع توسعه MSRE، آزمایش‌ها نشان داده بود که نمک در گرافیتی که منافذ آن در حد یک میکرومتر باشد، نفوذ نمی‌کند. گرافیت با ساختار منفذی مورد نظر تنها در قطعات کوچک و آزمایشی آماده شده در دسترس بود، با این حال، و زمانی که یک سازنده تصمیم به تولید یک درجه جدید (CGB) برای برآورده کردن الزامات MSRE کرد، با مشکلاتی مواجه شد.

سوخت / خنک کننده اولیه

سوخت 7 LiF-BeF 2 -ZrF 4 -UF 4 (65-29.1-5-0.9 مول بود ٪.

اولین سوخت 33٪ 235 U بود، بعداً مقدار کمتری از 233 UF 4 استفاده شد.

در سال 1960 درک بهتری از راکتورهای نمک مذاب مبتنی بر نمک فلوراید به دلیل تحقیقات قبلی راکتور نمک مذاب برای آزمایش راکتور هواپیما پدیدار شد.

نمک های فلوراید به شدت یونی هستند و وقتی ذوب می شوند در دماهای بالا، فشارهای پایین و شار تابش زیاد پایدار هستند. پایداری در فشار پایین باعث می‌شود که کشتی‌های راکتور استحکام کمتری داشته باشند و قابلیت اطمینان را افزایش می‌دهند. واکنش پذیری بالای فلوئور اکثر محصولات جانبی واکنش شکافت را به دام می اندازد.

به نظر می رسد که نمک سیال اجازه جداسازی شیمیایی سوخت و ضایعات را در محل می دهد.

سیستم سوخت در سلول های مهر و موم شده قرار داشت که برای تعمیر و نگهداری با ابزارهای دسته بلند از طریق دهانه های محافظ بالایی قرار داشت. یک مخزن نمک LiF-BeF2 برای شستشوی سیستم گردش سوخت قبل و بعد از تعمیر و نگهداری استفاده شد. در یک سلول مجاور راکتور یک مرکز ساده برای حباب زدن گاز از طریق سوخت یا نمک شستشو وجود داشت: H2- هیدروژن فلوراید برای حذف اکسید، فلوئور برای حذف اورانیوم به عنوان هگزا فلوراید اورانیوم. Haubenreich و Engel، Robertson و Lindauer توضیحات مفصل تری از راکتور و کارخانه فرآوری ارائه می دهند.

خنک کننده ثانویه

نمک ثانویه LiF-BeF 2 (66-34 مول) بود ٪.

پمپ

کاسه پمپ سوخت فضای موجی برای حلقه گردش بود و در اینجا حدود 50 گالن آمریکا در دقیقه (190 لیتر در دقیقه) سوخت به فضای گاز پاشیده شد تا زنون و کریپتون از نمک خارج شوند. حذف مهم‌ترین سم نوترونی زنون-135، راکتور را ایمن‌تر و راه‌اندازی مجدد آسان‌تر کرد. در راکتورهای سوخت جامد، با راه‌اندازی مجدد 135Xe در سوخت نوترون‌ها را جذب می‌کند و به دنبال آن یک جهش ناگهانی در واکنش‌پذیری با سوختن 135Xe رخ می‌دهد. راکتورهای معمولی ممکن است مجبور باشند ساعت ها منتظر بمانند تا زنون-135 پس از خاموش شدن و دوباره راه اندازی مجدد نشوند (به اصطلاح گودال ید).

همچنین در کاسه پمپ یک درگاه وجود داشت که از طریق آن می‌توان نمونه‌های نمک را برداشت یا کپسول‌های نمک غنی‌کننده سوخت غلیظ (UF4-LiF یا PuF3) را معرفی کرد

مبدل های حرارتی هوا خنک

مبدل حرارتی هوا خنک MSRE که به دلیل دمای بالا به رنگ قرمز مات می درخشد.

در آن زمان، دماهای بالا تقریباً به عنوان یک نقطه ضعف تلقی می‌شد، زیرا استفاده از توربین‌های بخار معمولی را با مشکل مواجه می‌کرد. اکنون، چنین دماهایی به عنوان فرصتی برای استفاده از توربین های گازی با راندمان بالا در چرخه بسته تلقی می شود. [نیاز به منبع] پس از دو ماه کار با توان بالا، راکتور به مدت 3 ماه به دلیل خرابی یکی از دمنده های خنک کننده اصلی خاموش بود.

نوترونیک و حرارتی-هیدرولیک

راکتور عملیات نوترونی پایدار را تجربه کرد. اگر دما افزایش یابد یا حباب‌هایی تشکیل شود، حجم نمک‌های سوخت سیال افزایش می‌یابد و برخی از نمک‌های سوخت سیال از هسته خارج می‌شوند و در نتیجه واکنش‌پذیری کاهش می‌یابد.

برنامه توسعه MSRE شامل آزمایش‌های فیزیک راکتور یا اندازه‌گیری‌های انتقال حرارت نبود. عرض جغرافیایی کافی در MSRE وجود داشت که انحراف از پیش بینی ها ایمنی یا تحقق اهداف راکتور آزمایشی را به خطر نینداخت.

محوطه ساختمان

ساختمان آزمایشی رآکتور هواپیما در ORNL که برای قرار دادن MSRE بهسازی شده بود.

ساخت اجزای سیستم اولیه و تغییرات ساختمان آزمایشی رآکتور هواپیما (که تا حدی برای راکتور هواپیمای پیشنهادی 60 مگاوات (t) بازسازی شده بود) در سال 1962 آغاز شد. نصب سیستم های نمک در اواسط سال 1964 به پایان رسید. ORNL مسئول تضمین کیفیت، برنامه ریزی و مدیریت ساخت و ساز بود. سیستم های اولیه توسط پرسنل ORNL نصب شدند. پیمانکاران فرعی ساختمان را اصلاح کردند و سیستم های جانبی را نصب کردند.

آلیاژ ساختاری Hastelloy-N

یک آلیاژ کم کروم، نیکل-مولیبدن، Hastelloy-N، در MSRE استفاده شد و ثابت شد که با نمک های فلوراید FLiBe و FLiNaK سازگار است. تمام قطعات فلزی در تماس با نمک از Hastelloy-N ساخته شده است.

انتخاب Hastelloy-N برای MSRE بر اساس نتایج امیدوارکننده آزمایشات در شرایط نیروی محرکه هسته ای هواپیما و در دسترس بودن بسیاری از داده های متالورژیکی مورد نیاز بود. توسعه برای MSRE داده های بیشتر مورد نیاز برای تایید کد ASME را ایجاد کرد. همچنین شامل تهیه استانداردهایی برای تهیه Hastelloy-N و ساخت قطعات بود. تقریباً 200000 پوند (90000 کیلوگرم) در اشکال مختلف مواد برای MSRE به صورت تجاری تولید شد. درخواست‌ها برای مناقصه ساخت قطعات به چندین شرکت در صنعت ساخت هسته‌ای ارسال شد، اما به دلیل عدم تجربه در مورد آلیاژ جدید، همه از ارائه پیشنهادات یکجا خودداری کردند. در نتیجه، تمام اجزای اصلی در فروشگاه‌های متعلق به کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده در Oak Ridge و Paducah ساخته شدند.

در زمانی که تنش‌های طراحی برای MSRE تنظیم شد، داده‌های موجود نشان داد که قدرت و سرعت خزش Hastelloy-N به سختی تحت‌تاثیر تابش قرار می‌گیرد. پس از اینکه ساخت و ساز به خوبی انجام شد، عمر پارگی تنش و کرنش شکست به شدت با تابش نوترون حرارتی کاهش یافت. تنش های MSRE مجدداً مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتیجه گیری شد که راکتور برای رسیدن به اهداف خود عمر کافی خواهد داشت. در همان زمان برنامه ای برای بهبود مقاومت Hastelloy-N در برابر شکنندگی راه اندازی شد.

یک برنامه تست خوردگی خارج از شمع برای Hastelloy-N انجام شد که نرخ خوردگی بسیار پایین را در شرایط MSRE نشان داد. کپسول‌هایی که در راکتور تست مواد قرار گرفتند نشان دادند که چگالی توان شکافت نمک بیش از 200 وات بر سانتی‌متر مکعب هیچ اثر نامطلوبی بر سازگاری نمک سوخت، Hastelloy-N و گرافیت نداشت. مشخص شد که گاز فلوئور با تجزیه رادیویی نمک‌های منجمد تولید می‌شود، اما فقط در دمای کمتر از حدود ۲۱۲ درجه فارنهایت (۱۰۰ درجه سانتی‌گراد).

قطعاتی که به‌ویژه برای MSRE ساخته شده‌اند شامل فلنج‌هایی برای خطوط 5 اینچی (130 میلی‌متری) حامل نمک مذاب، دریچه‌های انجماد (بخشی با هوا خنک که نمک را می‌توان منجمد و ذوب کرد)، میله‌های کنترل انعطاف‌پذیر برای عملکرد در انگشتانه‌ها در دمای 1200 درجه بود. F (649 درجه سانتیگراد)، و نمونه‌برگر سوخت غنی‌کننده. پمپ‌های گریز از مرکز مشابه پمپ‌هایی که با موفقیت در برنامه راکتور هواپیما استفاده می‌شدند، اما با مقرراتی برای نگهداری از راه دور، و شامل یک سیستم اسپری برای حذف زنون، توسعه یافتند. ملاحظات تعمیر و نگهداری از راه دور طرح MSRE را فرا گرفت، و پیشرفت‌ها شامل دستگاه‌هایی برای برش و لحیم کاری از راه دور لوله‌های 1+1⁄2 اینچ (38 میلی‌متر)، واحدهای عایق بخاری قابل جابجایی، و تجهیزات برای برداشتن نمونه‌های فلز و گرافیت از هسته بود.

جدول زمانی توسعه و ساخت

بیشتر تلاش های MSRE از سال 1960 تا 1964 به طراحی، توسعه و ساخت MSRE اختصاص داشت. تولید و آزمایش بیشتر گرافیت و Hastelloy-N، هم درون شمع و هم در خارج، فعالیت‌های اصلی توسعه بودند. کارهای دیگر شامل کار روی شیمی راکتور، توسعه تکنیک های ساخت Hastelloy-N، توسعه اجزای راکتور، و برنامه ریزی و آماده سازی تعمیر و نگهداری از راه دور بود.

عمل

آلوین ام واینبرگ با اشاره به "6000 ساعت تمام انرژی!" عملیات MSRE، در سال 1967.

MSRE به مدت 5 سال فعالیت کرد. نمک در سال 1964 بارگیری شد و عملیات هسته ای در دسامبر 1969 پایان یافت، [۱] [۲] و تمام اهداف آزمایش در این دوره محقق شد.

بررسی و آزمایش های پیش هسته ای شامل 1000 ساعت گردش نمک فلاش و نمک حامل سوخت بود. آزمایش هسته‌ای MSRE در ژوئن 1965 با افزودن 235U غنی‌شده به‌عنوان یوتکتیک UF4-LiF به نمک حامل آغاز شد تا راکتور حیاتی شود. پس از آزمایش‌های توان صفر برای اندازه‌گیری ارزش میله و ضرایب واکنش‌پذیری، راکتور خاموش شد و آماده‌سازی نهایی برای کارکرد نیرو انجام شد. هنگامی که بخارات نفتی که به پمپ بنزین نشت کرده بود توسط گازهای رادیواکتیو و فیلترهای گاز و دریچه‌های مسدود شده پلیمریزه شدند،م دفع حرارت به 7.4 مگاوات (تن) محدود شده بود، در می 1966 به دست آمد.

پس از دو ماه کار با توان بالا، راکتور به مدت سه ماه به دلیل خرابی یکی از دمنده های خنک کننده اصلی از کار افتاد. برخی از تاخیرهای بیشتر به دلیل وصل شدن خط گاز خارج شد، اما در پایان سال 1966 سیبورگ رئیس AEC در کنترل MSRE در سال 1968 برای راه اندازی با U-233.بسیاری از مشکلات راه اندازی پشت سر گذاشته شد. در طول 15 بعدی ماه‌ها، راکتور در 80 درصد مواقع بحرانی بود، با 1، 3 و 6 اجرا. ماه هایی که با تخلیه سوخت بدون وقفه بودند. تا ماه مارس در سال 1968، اهداف اولیه MSRE محقق شد و عملیات هسته ای با 235 U به پایان رسید.

سیبورگ رئیس AEC در کنترل MSRE در سال 1968 برای راه اندازی با U-233.

در این زمان، 233U کافی در دسترس بود، بنابراین برنامه MSRE گسترش یافت تا شامل جایگزینی 233U به جای اورانیوم در نمک سوخت و عملیات برای مشاهده ویژگی های جدید هسته ای شود. با استفاده از تجهیزات پردازش در محل، نمک فلاش و نمک سوخت فلوئور شد تا اورانیوم موجود در آنها به عنوان UF6 بازیابی شود. سپس یوتکتیک 233UF4-LiF به نمک حامل اضافه شد و در اکتبر 1968، MSRE اولین رآکتور جهان بود که روی 233U کار می کرد.

آزمایش‌های 233U با توان صفر و آزمایش‌های دینامیک ویژگی‌های نوترونیک پیش‌بینی‌شده را تأیید کردند. یک پیامد غیرمنتظره فرآوری نمک این بود که خواص فیزیکی آن اندکی تغییر یافت به طوری که بیش از مقدار معمول گاز از پمپ سوخت به داخل حلقه در گردش کشیده شد. گاز در گردش و نوسانات برق همراه با آن با کارکردن پمپ سوخت با سرعت کمی کمتر از بین رفت. کارکرد با توان بالا برای چندین ماه امکان اندازه‌گیری دقیق نسبت جذب به شکافت را برای 233U در این راکتور فراهم کرد و اهداف عملیات 233U را تکمیل کرد.

در ماه های پایانی عملیات، سلب زنون، رسوب محصولات شکافت، و رفتار تریتیوم مورد بررسی قرار گرفت. امکان استفاده از پلوتونیوم در راکتورهای نمک مذاب با افزودن PuF3 به عنوان سوخت آرایشی در این دوره مورد تاکید قرار گرفت.

پس از تعطیلی نهایی در دسامبر 1969، راکتور برای نزدیک به یک سال در حالت آماده باش باقی ماند. سپس یک برنامه آزمایشی محدود، شامل یک میله تعدیل کننده از هسته، یک انگشتانه میله کنترل، لوله های مبدل حرارتی، قطعاتی از کاسه پمپ سوخت و یک شیر انجماد که در طول خاموشی نهایی راکتور دچار نشتی شده بود، انجام شد. سپس سیستم های رادیواکتیو بسته شدند تا در انتظار دفع نهایی باشند.

آمار

پارامترها و آمار عملیاتی: [۳]

توان : 8 مگاوات (حرارتی)

</br> خروجی: 92.8 گیگاوات ساعت

</br> معادل تمام توان: 11555 ساعت

نمک سوخت: فلوراید

کاتیون ها: 65% Li-7، 29.1% Be، 5% Zr، 0.9% U

وزن: 11260 پوند (5107 کیلوگرم)

دمای ذوب: 813 فارنهایت (434 درجه سانتیگراد)

دمای ورودی: 1175 فارنهایت (635 درجه سانتیگراد)

دمای خروجی: 1225 فارنهایت (663 درجه سانتیگراد)

سرعت جریان: 400 گال در دقیقه (1514 لیتر در دقیقه)

گردش پمپ سوخت: 19405 ساعت

نمک خنک کننده: فلوراید

کاتیون ها: 66% Li-7، 34% Be

وزن: 15300 پوند (6940 کیلوگرم)

گردش پمپ مایع خنک کننده: 23566 ساعت

مجری: گرافیت هسته ای

ظرف: Hastelloy-N

سوخت اول: U-235

اولین انتقاد: 1 ژوئن 1965

خروجی حرارتی: 72441 مگاوات ساعت

ساعات بحرانی: 11515 ساعت

معادل خروجی تمام توان: 9006 ساعت

سوخت دوم: U-233

بحرانی: 2 اکتبر 1968

خروجی حرارتی: 20363 مگاوات ساعت

ساعات بحرانی: 3910 ساعت

معادل توان خروجی کامل: 2549 ساعت

تعطیلی : دسامبر 1969

نتایج

گسترده ترین و شاید مهم ترین نتیجه از تجربه MSRE این بود که مفهوم راکتور با سوخت نمک مذاب قابل اجرا بود. برای مدت زمان قابل توجهی اجرا شد و اطلاعات ارزشمندی به دست آورد و تعمیر و نگهداری با خیال راحت و بدون تاخیر بیش از حد انجام شد.

MSRE انتظارات و پیش بینی ها را تایید کرد. به عنوان مثال، نشان داده شد که: نمک سوخت در برابر آسیب تشعشع مصون بود، گرافیت توسط نمک سوخت مورد حمله قرار نگرفت، و خوردگی Hastelloy-N ناچیز بود. گازهای نجیب توسط یک سیستم اسپری از نمک سوخت پاک شدند و مسمومیت 135Xe را تا حدود 6 کاهش داد. بخش عمده ای از عناصر محصول شکافت در نمک پایدار ماندند. افزودن اورانیوم و پلوتونیوم به نمک در طول عملیات سریع و بدون حادثه بود و بازیابی اورانیوم با فلوئوراسیون کارآمد بود. نوترونیک، از جمله بارگذاری بحرانی، ضرایب واکنش، دینامیک، و تغییرات واکنش پذیری طولانی مدت، با محاسبات قبلی موافق بود.

در مناطق دیگر، این عملیات منجر به بهبود داده ها یا کاهش عدم قطعیت شد. نسبت جذب به شکافت 233U در یک طیف نوترونی معمولی MSR نمونه ای از داده های اولیه است که بهبود یافته است. اثر شکافت بر پتانسیل ردوکس نمک سوخت حل شد. رسوب برخی از عناصر ("فلزات نجیب") انتظار می رفت، اما MSRE داده های کمی را در مورد رسوب نسبی در رابط های گرافیت، فلز و گاز مایع ارائه کرد. ضرایب انتقال حرارت اندازه گیری شده در MSRE با محاسبات طراحی مرسوم مطابقت داشت و در طول عمر راکتور تغییری نکرد. محدود کردن اکسیژن در نمک موثر بود و تمایل محصولات شکافت به پراکندگی از تجهیزات آلوده در طول تعمیر و نگهداری کم بود.

عملیات MSRE بینش هایی را در مورد مشکل تریتیوم در یک راکتور نمک مذاب ارائه کرد. مشاهده شد که حدود 6 تا 10 درصد از تولید 54 Ci/day (2.0 TBq) محاسبه‌شده از سیستم سوخت به اتمسفر سلول مهاری پخش می‌شود و 6 تا 10 درصد دیگر از طریق سیستم حذف گرما به هوا می‌رسد. این واقعیت که این کسرها بالاتر نبودند، نشان داد که چیزی تا حدی انتقال تریتیوم را از طریق فلزات داغ نفی می کند.

یکی از یافته های غیرمنتظره ترک خوردگی بین دانه ای در تمام سطوح فلزی در معرض نمک سوخت بود. علت شکنندگی تلوریم بود - یک محصول شکافت تولید شده در سوخت. این اولین بار در نمونه هایی که در طول عملیات راکتور در فواصل زمانی از هسته خارج می شدند، مورد توجه قرار گرفت. بررسی پس از عملیات قطعات یک انگشتانه میله کنترل، لوله های مبدل حرارتی و قطعات کاسه پمپ، فراگیر بودن ترک را نشان داد و بر اهمیت آن برای مفهوم MSR تاکید کرد. رشد ترک به اندازه‌ای سریع بود که در طول عمر سی ساله برنامه‌ریزی‌شده یک راکتور پرورش‌دهنده توریم به مشکل تبدیل شد. این ترک خوردگی را می توان در کوتاه مدت با افزودن مقادیر کمی نیوبیم به Hastelloy-N کاهش داد. با این حال، مطالعات بیشتری برای ارزیابی اثرات زمان‌های قرار گرفتن در معرض طولانی‌تر و برخی پارامترهای تعامل برای مخلوط‌های مورد استفاده مورد نیاز بود.

از رده خارج کردن

پس از خاموش شدن، اعتقاد بر این بود که نمک در ذخیره سازی ایمن طولانی مدت است. در دماهای پایین، رادیولیز می تواند فلوئور را از نمک آزاد کند. به عنوان یک اقدام متقابل، نمک تا سال 1989 سالانه تا حدود 302 درجه فارنهایت (150 درجه سانتی‌گراد) گرم می‌شد. اما در اواسط دهه 1980، این نگرانی وجود داشت که رادیواکتیویته از طریق سیستم مهاجرت می‌کند که توسط یک کارمند اخلاقی ORNAL که یکی از آنها بود گزارش شد. 125 نفر با کاغذبازی در بالای راکتور خطرناک کار می‌کنند، راکتوری که بی‌آلودگی یا از رده خارج نشده بود. جو بن لاگرون، مدیر عملیات اوک ریج دپارتمان انرژی، بر اساس یافته‌های گزارش شده توسط بازرس مقیم، ویلیام دان دیفورد، P.E، رئیس عملیات Oak Ridge، دستور تخلیه 125 کارمند را صادر کرد. نمونه‌برداری در سال 1994 غلظت‌های اورانیوم را نشان داد که پتانسیل یک حادثه بحرانی هسته‌ای و همچنین تجمع خطرناک گاز فلوئور را ایجاد می‌کرد - محیط بالای نمک جامد شده تقریباً یک اتمسفر فلوئور بود. [نیاز به منبع] پروژه بی‌آلودگی و از کار انداختن متعاقب آن «فنی چالش‌برانگیزترین» فعالیتی نامیده می‌شود که به Bechtel Jacobs تحت قرارداد مدیریت زیست‌محیطی آن با سازمان عملیات اوک ریج در وزارت انرژی ایالات متحده واگذار شده است. در سال 2003، پروژه پاکسازی MSRE حدود 130 میلیون دلار تخمین زده شد و انتظار می‌رود که از رده خارج در سال 2009 تکمیل شود. حذف اورانیوم از نمک در نهایت در مارس 2008 کامل شد، اما همچنان نمک را با محصولات شکافت در مخازن باقی می‌ماند.

بسیاری از هزینه های بالا ناشی از شگفتی ناخوشایند تکامل فلوئور و هگزا فلوراید اورانیوم از نمک سوخت سرد در انبار بود که ORNL آن را به درستی تخلیه و ذخیره نکرد، اما اکنون در طراحی MSR مورد توجه قرار گرفته است. [۴]

یک فرآیند بالقوه از رده خارج کردن شرح داده شده است. اورانیوم باید با افزودن فلوئور اضافی به صورت هگزافلوراید و پلوتونیوم به عنوان دی اکسید پلوتونیوم با افزودن کربنات سدیم از سوخت خارج شود.

همچنین ببینید

راکتور نمک مذاب

چرخه سوخت توریم

LFTR

فوجی MSR

آزمایش راکتور هواپیما

انرژی هسته ای مبتنی بر توریم

منابع

Briggs, R. B. (1964). "MSR Program Semiannual Progress Report for the period ending July 31, 1964" (PDF). (ORNL-3708) (66.3 MB PDF), Oak Ridge National Laboratory, U.S. AEC (published November 1964). Retrieved 2008-05-21.صفحه پودمان:Citation/CS1/en/styles.css محتوایی ندارد.

بیشتر خواندن

تجزیه و تحلیل ایمنی MSRE

لینک های خارجی


This article "آزمایش راکتور نمک مذاب" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:آزمایش راکتور نمک مذاب. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.

  1. خطای لوآ در پودمان:Citation/CS1/en/Identifiers در خط 47: attempt to index field 'wikibase' (a nil value).
  2. M.W. Rosenthal; P.N. Haubenreich; H.E. McCoy; L.E. McNeese (1971). "Current Progress in Molten-Salt Reactor Development". Atomic Energy Review IX: 601–50.صفحه پودمان:Citation/CS1/en/styles.css محتوایی ندارد.
  3. Molten Salt Reactor Experiment بایگانی‌شده در ۱۹ دسامبر ۲۰۲۱ توسط Wayback Machine, Oct 2015 (2 MB)
  4. "Fluorine Production and Recombination in Frozen MSR Salts after Reactor Operation [Disc 5]" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2012-05-02. Retrieved 2012-10-24.صفحه پودمان:Citation/CS1/en/styles.css محتوایی ندارد.


Read or create/edit this page in another language[ویرایش]