اصالت ماهیت
 | این نوشتار به هیچ منبع و مرجعی استناد نمی‌کند. |
مساله اصالت ماهیت و وجود، سابقه طولانی ندارد و از ابتکارات فلاسفه اسلامی است. زمینه ساز ورود این بحث و شکل‌گیری آن در فلسفه این بود که متکلمان معتقد بودند میان وجود و ماهیت، هیچ تغایر مفهومی وجود ندارد. فارابی اولین فیلسوفی بود که در مقابل این نظریه، موضع‌گیری کرد. در سخنان به جای مانده از فلاسفه یونان نیز، هیچ نشان روشنی از گرایش به اصالت وجود دیده نمی‌شود. در میان فلاسفه مسلمان نیز اگرچه می‌توان در کلمات شیخ الرئیس ، بهمنیار و خواجه نصیر ردپایی از این مساله یافت ولی هیچ یک از این بزرگان بحثی تحت عنوان اصالت وجود یا ماهیت مطرح نشده‌است و از این روی در بین کلمات این افراد مطالبی دال بر اصالت ماهیت نیز وجود دارد. پس از شیخ اشراق ، فلاسفه بزرگ تا زمان ملاصدرا تحت تاثیر همین تفکر، طرفدار اصالت ماهیت شدند، افرادی مثل دوانی، سیدصدرالدین دشتکی ، غیاث الدین دشتکی و... همگی تحت تاثیر وی اصالت ماهوی شدند. ورود این بحث به صورت مستقل و مشخص در فلسفه از زمان میرداماد (اوایل قرن یازدهم هجری) اتفاق افتاد. ملاصدرا این موضوع را در صدر مباحث هستی‌شناسی مطرح کرد و آن را پایه‌ای برای حل مسائل دیگر قرار داد. و پس از او، اکثر فلاسفه طرفدار اصالت وجود بوده‌اند. با آنکه در حکمت متعالیه ، در طول چند قرن اخیر بزرگانی در این مساله دقت نموده‌اند، اما هنوز هم تعریف دقیق و تصویر درستی از مسئله حاصل نشده‌است. بنابراین لازم است که ابتدا محل نزاع روشن شود. برای تبیین دقیق محل نزاع لازم است که واژه‌های این بحث موشکافی شده و منظور از هر یک واضح شود.
منابع[ویرایش]
This article "اصالت ماهیت" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:اصالت ماهیت. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
