تأثیر زبان فارسی بر زبان هندی

خطای اسکریپتی: پودمان «AfC submission catcheck» وجود ندارد.

زبان فارسی بر زبان‌های هندی (در هندوستان) و اردو (در پاکستان) از جهت وام‌دهی واژگان، صرفی، نحوی و آوایی تأثیر گذاشته‌است.

واژگان[ویرایش]

بدون هیچ تردیدی، واژه‌هایی از زبان فارسی وارد زبان‌های جنوب آسیا گشته‌است. به‌طور طبیعی، این لغات شامل فارسی ـ عربی و لغات ترکی (از طریق زبان فارسی) و لغات اصیل فارسی بوده‌است. یکی از محورهای وام‌گیری لغات، بر پایهٔ دین اسلام بود که شامل واژه‌های مذهبی مانند نماز، مَسجید (عمومی‌تر مَسیت) برگرفته از مسجد، پیر (به معنی استاد صوفی) و کلمات مرتبط با اعمال ویژهٔ اسلامی مثل گوشت، قصایی (از قصابی) یا برخی لباس‌های مخصوص مثل قمیذ (قمیص) به معنی پیراهن، پاجامه (شلوار)، قَینچی (قیچی)، درزی (دوزنده، خیاط) است. وام‌واژه‌های مربوط به جامعهٔ شهریِ اسلامی، شامل کلماتی چون شهر، بازار (عمومی‌تر بَزار) و همچنین کلمات مربوط به آموزش همانند کاغاذ (کاغذ)، قلم و سیاهی (جوهر) است. کلمات قابل ذکر دیگر در مورد سیستم دیوانسالاری، همچون بادشاه (پادشاه)، ذیلَع (ناحیه)، قانون، فَوج (ارتش) بود، گرچه بعضاً لغاتی از زبان سانسکریت، که معادل این گروه واژه‌ها بودند، بعدها جایگزین شدند.