تکنیک های گسترش یافته گیتار کلاسیک
 | این مقاله، تکنیک های گسترش یافته گیتار کلاسیک، اخیراً بهواسطهٔ فرایند ایجاد مقاله ایجاد شدهاست. بازبینیکننده در حال بستن درخواست است و این برچسب احتمالاً بهزودی برداشته میشود.
ابزارهای بازبینی: پیشبارگیری بحث اعلان به نگارنده |
خطای اسکریپتی: پودمان «AfC submission catcheck» وجود ندارد. تکنیک های گسترش یافته گیتار کلاسیک به معنای استفاده از روش های غیر معمول و یا غیر استاندارد در نوازندگی گیتار کلاسیک است که برای به دست آوردن صداها یا طبقات صدایی ناشناخته شده به کار می روند.این تکنیک ها به نوازنده ها این فرصت را می دهد تا بتوانند محدوده صدایی ساز خود را گسترش دهند. تکنیک های گسترش یافته مواردی هستند که از نیمه دوم قرن بیستم به ویژه دهه های 1950 و 1960 تا کنون ابداع شده اند و یا جزو تکنیک های مرسوم در قرن های گذشته بودنند اما در زمان معاصر به شیوه جدیدی مورد استفاده قرار می گیرند.
گلیساندو[ویرایش]
در لغت نامه موسیقی هاروارد در توضیح گلیساندو عنوان کرده است: «گلیساندو حرکت متوالی یا لغزنده یک صوت به یک صوت دیگر است». عموماً دو نوع گلیساندو بر روی گیتار قابل اجرا می باشد. اولین نوع گلیساندو به گلیساندو فرِت مرسوم است توسط حرکت انگشتان دست چپ بر روی صفحه انگشت گذاری به سمت بالا یا پایین از یک نت به نتی دیگر اجرا می شود. نوع دوم گلیساندو، گلیساندوی bend نامیده می شود.Bend تکنیکی رایج در نوازندگی گیتار در سبک بلوز و راک اند رول می باشد که وارد ادبیات گیتار کلاسیک نیز شده است. این نوع گلیساندو به نوازنده اجازه می دهد که نت را نیم پرده یا یک پرده زیر تر به صورت پیوسته و بدون شنیدن گذر از روی فرت اجرا کند.
پیتزیکاتو[ویرایش]
پیتزیکاتو تکنیکی است که از ادبیات سازهای زهی آرشه ای به تکنیک های گیتار کلاسیک افزوده شده است. در سازی مثل ویولن، پیتزیکاتو با ضربه زدن به سیم با انگشت و بدون استفاده از آرشه اجرا می شود. در ساز گیتار، این تکنیک با خفه کردن سیم ها نزدیک خرک و ضربه زدن به سیم با گوشت انگشتان دست راست اجرا می شود . اما دست چپ نیز می تواند نوع خاصی از پیتزیکاتو را اجرا کند بدین صورت که انگشت به جای گرفتن «باره»، بر روی فرت قرار گیرد و یا می تواند بر روی باره ولی بدون فشار به سیم،قرار گیرد.
استفاده از ابزارها[ویرایش]
«جان کیج» در سال 1940 برای اولین بار با افزودن اشیا و ابزار خارجی ، نوع و جنس صدای پیانو را تغییر داد و نام «پیانو دست کاری شده »را برای ساز جدید به کار برد . در دهه شصت میلادی نیز برای اولین بار «بِر فونگار» و همزمان «کِیث راو» به فکر استفاده از این روش بر روی گیتار افتادند. پس از آن آهنگسازان دیگری نیز از این شیوه برای تغییر جلوه های صوتی ساز بهر برده اند که شامل دست کاری گیتار با وسایل مختلف جهت تولید صوت می شود. که به عنوان مثال ، میتوان از قاشق برای تولید ترمولو، اسلاید برای گلیساندو، چوب کبریت برای تولید اصوات کوبه ای و کاپو برای تغییر تنالیته قطعه، نام برد.
اصوات کوبه[ویرایش]
آهنگسازان در طی قرن های گذشته ، گاهی از گیتار به عنوان سازی کوبه ای با ضربه زدن به سیم و بدنه گیتار ، نیز استفاده کرده اند. صدای کوبه ای که از گیتار تولید می شود به سه نوع ضربه تقسیم بندی شده است. اولین نوع کوبه ای زهی، که شامل تولید صداهای کوبه ای توسط انواع مختلف ضربه زدن به سیم ها است. نوع دوم تکنیک «تامبورا»که یکی از رایج ترین تکنیک در موسیقی گیتار مخصوصا قرن بیستم می باشد. تامبورا در گیتار با کوبیدن بخش گوشتی انگشت شست دست راست بر روی سیم ها نزدیک خرک اجرا می شود که صدای تولیدی شبیه به ساز تیمپانی است. و نوع سوم ضربه زدن به بدنه گیتار است.
نویسنده[۱]، منبع [۲] تاریخ[۳]
| این مقاله، تکنیک های گسترش یافته گیتار کلاسیک، اخیراً بهواسطهٔ فرایند ایجاد مقاله ایجاد شدهاست. بازبینیکننده در حال بستن درخواست است و این برچسب احتمالاً بهزودی برداشته میشود.
ابزارهای بازبینی: پیشبارگیری بحث اعلان به نگارنده |
خطای اسکریپتی: پودمان «AfC submission catcheck» وجود ندارد.
This article "تکنیک های گسترش یافته گیتار کلاسیک" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:تکنیک های گسترش یافته گیتار کلاسیک. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
