دفن زباله های اتمی خارجی در ایران
| بخشی از نوشتارهای پیرامون |
| انرژی هسته‌ای در ایران |
|---|
 |
| سال‌شمار |
| تأسیسات |
| سازمان‌ها |
| توافق‌نامه‌های بین‌المللی |
| شخصیت‌ها |
| مرتبط |
 درگاه ایران درگاه فناوری هسته‌ای |
دفن زباله‌های اتمی کشورهای خارجی در بیابان‌های ایران در دوران پهلوی مطرح و مورد پیگیری قرار گرفت.جدی ترین تلاشهای برای دفن زباله های اتریش در ایران بود که با تشکسل کمیسیون تحقیقاتی مشترک دنبال گردید.نهایتاً وقوع انقلاب مانع از اجرای این برنامه شد.
زباله‌های اتمی آلمان[ویرایش]
مؤسسه هلندی The World Information Service on Energy (WISE) که نهادی فعال در زمینه مقابله با انرژی هسته ای است؛ ضمن بررسی برنامه هسته ای ایران می‌نویسد که شاه در جریان برنامه اتمی ایران، پس از سرمایه‌گذاری ۱ میلیارد دلاری در شرکت غنی سازی فرانوسی اورودیف در دومین اقدام پیشنهاد دفن زباله‌های اتمی در بیابان‌های ایران را به آلمان ارایه کرد.[۱]
زباله‌های اتمی اتریش[ویرایش]
مؤسسه آمریکایی The Nuclear Information and Resource Service (NIRS) پیرامون تاریخچه مباحث پیرامون دفن زباله‌های اتریش در ایران می‌نویسد؛ در جریان ساخت نیروگاه هسته‌ای تسونتن‌دورف در اتریش مخالفت‌های گسترده‌ای از سوی مردم و جامعه اتریش شکل گرفت یکی از اصلی ترین محورهای مخالفت‌ها، نگرانی پیرامون زباله‌های اتمی تولید شده در این نیورگاه بود. برخی مقامات اتریش و مدیران شرکت فربوند (بزرگترین شرکت برق اتریشی) لابی و تلاشهای گسترده‌ای برای رفع این مخالفت‌ها از طریق دفن زباله‌های اتمی در کشورهای دیگر آغاز کردند. کشورهای دیکتاتوری در اولویت مذاکرات قرار داشتند. شوروی (پیشنهاد دفن در رشته‌کوه اورال، چین (پیشنهاد دفن در بیابان گبی) و ایران و مصر بعنوان کشورهای مد نظر گفتگو شد. نهایتاً پس از برگزاری رفراندم در این باره و رای اکثریت مردم اتریش به تعطیل شدن این نیروگاه؛ عملاً نیروگاه پیش از فعالیت تعطیل گردیده و مذاکرات برای دفن زباله‌های اتمی نیز خاتمه یافت.[۲]
خبرگزاری پارس در ۳ اکتبر ۱۹۷۷ خبر همکاری ایران و اتریش در زمینه دفن زباله‌های اتمی را منتشر ساخت.[۳]
تشکیل کمیسیون مشترک مطالعاتی ایران و اتریش[ویرایش]
اکبر اعتماد رئیس سازمان انرژی اتمی قبل از انقلاب در خاطرات خود چاپ بنیاد مطالعات ایران می‌گوید که با رایزنی وزیر علوم اتریش و تماس با او در سفر اتریش و همچنین تماس وزیر اتریشی با شاه، نهایتاً ایران تشکیل کمیته ای تخصصی برای بررسی این موضوع را مطرح می‌کند.
نه، آن که اصلاً مطرح نبود. روشن‌ترین دلیلش هم این است که درآن موقع اصلاً هنوز نحوه ای برای انبارکردن یا دفن کردن تفاله‌ها درنظرگرفته نشده بود که این کار را در ایران بکنند یا درجای دیگر. هنوز این تکنولوژی درمرحله اولش بود؛ بنابراین به آن صورت مطرح نبود… متعاقب این مصاحبه دریک سفر که من به اتریش رفتم، وزیر علوم اتریش که خانمی فعال بود (اسمش را یادم نیست) یک مهمانی نهار برای من ترتیب داد و بعد از نهار مسئله تفاله‌های اتمی را با اشاره به مصاحبه اعلیحضرت مطرح کرد. به او پاسخ دادم که این مسئله به آینده مربوط می‌شود و مادام که خود ما به راه حلی دست نیافته‌ایم باید صبر کرد. چندماه بعد این خانم به تهران آمد و به حضور اعلیحضرت رفت و مجدداً مسئله را مطرح کرد. شاه به من فرمودند پاسخ آنها را بدهم. در مذاکراتی که من با این خانم داشتم به او گفتم که در هرصورت ما هنوز دراین زمینه کاری و مطالعه ای نکرده‌ایم. شما از ما مطالعه بیشتری دارید و درثانی مسئله برای شما به صورت غیرطبیعی و حادی مطرح شده‌است. بیائید نیروهای مطالعاتی دو کشور را روی هم بریزیم و موضوع را مطالعه کنیم. در واقع من از این موقعیت استفاده کردم که اتریشی‌ها را به این راه بیاوریم که درمطالعات مربوط با ما همکاری کنند و کار ما جلو بیفتد. او این نظر را قبول کرد و بعد یک کمیسیون مشترک مطالعاتی تشکیل دادیم که دراین کمیسیون متخصصین ایرانی و اتریشی- مطالعات مقدماتی را انجام دهند و یک گزارش مبنی بر برنامه بررسی‌های عمیق‌تر ارائه دهند. این مطالعات درکمیسیون شروع شد و جوّ همکاری خوبی هم برقرار بود؛ ولی دیگر فرصت نبود و با رسیدن انقلاب موضوع مسکوت ماند.[۴]
عباس سلیمی نمین اظهارات اکبر اعتماد را غیر واقعی می‌داند و معتقد است که تصمیم شاه برای دفن زباله‌های اتمی کشورهای غربی در ایران قطعی بوده‌است.
بدون شک اگر مردم ایران به وابستگی پایان نمی‌داند مذاکراتی که توسط آقای اعتماد در مورد دفن زباله‌های اتمی غربی‌ها در مناطق کویری ایران آغاز شده بود، علی‌القاعده به سرانجام می‌رسید. زیرا اگر آقای اعتماد می‌توانست در برابر این تصمیم خائنانه ایستادگی کند نباید تن به مذاکره می‌داد و چنین سیاستی را علیه مصالح و شأن و منزلت ملت خود اعلام می‌نمود. اما متأسفانه ایشان به جای پذیرش حساسیت بحق مردم نسبت به این گونه خدمات زبونانه به دولتهای غربی، آنها را با این توجیه که هنوز تا زمان دفن شدن تفاله‌های اتمی در ایران فاصله داشتیم، به دروغ‌پراکنی متهم می‌کند. اولاً چه کسی این ادعای آقای اعتماد را می‌پذیرد که تشکیل کمیسیون و آغاز مذاکرات تخصصی برای ۳۰ یا ۴۰ سال دیگر بوده‌است، بویژه این که این موضوع، مسئله روز کشورهای پیشرفته صنعتی بود و دولتهای مزبور با اعتراضات حاد گروه‌های مدافع محیط زیست با دفن این زباله‌ها در اروپا مواجه بودند!؟ در واقع محمدرضا پهلوی موافقت کرده بود تا زباله‌های اتمی غربی‌ها برای حل این مشکل عاجل، در ایران دفن شود و مذاکرات نیز بدین منظور آغاز شده بود. اما این که گفته شود قرار بوده‌است مذاکراتی که با این سرعت آغاز شده برای ۴۰ سال دیگر تصمیم بگیرد، به هیچ رو پذیرفتنی نیست.[۵]
فریدون سحابی اولین رئیس سازمان انرژی هسته ای بعد از انقلاب و در دولت مهدی بازرگان در مصاحبه با روزنامه اعتماد ملی بتاریخ ۲۶ شهریور ۱۳۸۶ ضمن برشمردن انتقادات و ایرادات مختلف در ساخت نیروگاه بوشهر و برنامه هسته ای قبل از انقلاب؛ می‌گوید:
نامه‌ای در اسناد سازمان انرژی اتمی است که به گفتگوی شاه با رئیس‌جمهور وقت اتریش در جریان یک اسکی در ارتفاعات اتریش اشاره دارد که در آن رئیس‌جمهور اتریش به شاه می‌گوید نیروگاه وین آماده بهره‌برداری بود اما یک روز قبل از افتتاح آن به علت حل نشدن مسئله سوخت افتتاح نشد. رئیس‌جمهور اتریش از شاه کمک می‌طلبد و شاه هم به او می‌گوید ما هر کاری برای خودمان کردیم برای شما هم می‌کنیم.[۶]
واکنش‌های داخلی[ویرایش]
عده ای از علما در بیانیه ای در سال ۱۳۵۷ تلاش و توافق برای دفن زباله ای اتمی اتریشی در ایران را غیرقانونی و مذهبی دانسته و آنرا محکوم می‌کنند.[۷]
همزمان با اعتراضات داخلی در اتریش به ساخت نیروگاه هسته ای و مذاکرات اتریش برای ایران برای انتقال و دفن زباله‌ها در ایران؛ مواردی از آلایش هسته‌ای در سایت هنفورد که یکی از اصلی‌ترین مراکز دفن زباله‌های هسته ای در آمریکا هست؛ توسط دانشمندان بررسی شده بود. این آلودگی نزدیک به ۳ دهه از ۱۹۴۴ تا ۱۹۷۱ ادامه داشته‌است.[۸]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ «Iran's nuclear program». WISE-International. 07/03/2003. تاریخ وارد شده در
|تاریخ=را بررسی کنید (کمک)صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد. - ↑ Heinz Stockinger (DECEMBER 4, 2008). «30 YEARS NO TO ZWENTENDORF» (PDF). Nuclear Information and Resource Service. تاریخ وارد شده در
|تاریخ=را بررسی کنید (کمک)صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد. - ↑ «واکاوی تاریخی برنامه اتمی ایران» (PDF).صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- ↑ «برنامه انرژی اتمی ایران تلاش‌ها و تنش‌ها». تاریخ شفاهی بنیاد مطالعات ایران.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- ↑ عباس سلیمی نمین (۱۵ بهمن ۱۳۸۵). «نقد کتاب:برنامه‌های انرژی اتمی ایران».صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- ↑ «اظهارات رئیس سازمان انرژی اتمی دولت موقت». الف. ۲۶ شهریور ۱۳۸۶.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- ↑ «نامه جمعی از علما دربارهٔ قرارداد دفن فضولات اتمی اتریش در ایران».صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- ↑ «A PUBLICATION OF THE Hanford Health Information Network». Hanford Community Health Project. کاراکتر line feed character در
|عنوان=در موقعیت 21 (کمک)صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
This article "دفن زباله های اتمی خارجی در ایران" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:دفن زباله های اتمی خارجی در ایران. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
