دیسک منطقی
این صفجه در حال ترجمه از ویکی انگلیسی است
لطفا حذف نشود
دیسک منطقی، درایو منطقی یا دیسک مجازی (به اختصار VD [۱] یا vdisk [۲] ) یک دستگاه مجازی است که محدوده ای از ظرفیت ذخیره سازی قابل استفاده را در یک یا چند درایو دیسک فیزیکی در یک سیستم کامپیوتری فراهم می کند. از دیسک با عنوان منطقی یا مجازی یاد می شود چون در حقیقت ماهیت فیزیکی ندارد. هدف دیسک منطقی این است که به نرم‌افزار کامپیوتر چیزی که یک فضای دخیره سازی پیوسته به نطر می رسد ارائه کند، تا نرم افزار مجبور نباشد به پیچیدگی‌های ذخیره‌سازی فایل‌ها در چندین واحد فیزیکی بپردازد. اکثر سیستم عامل های مدرن نوعی از مدیریت درایو منطقی را ارائه می دهند.
سطوح[ویرایش]
دیسک های منطقی در سطوح مختلف در ساختار ذخیره سازی تعریف می شوند.
سیستم عامل[ویرایش]
یک سیستم عامل ممکن است درایو ها یا دیسک های منطقی را تعریف کند و هر یک را به یک دیسک فیزیکی، چندین دیسک فیزیکی یا بخشی از فضای ذخیره سازی یک دیسک فیزیکی اختصاص دهد. به عنوان مثال، ویندوز NT می تواند چندین پارتیشن بر روی یک درایو دیسک سخت ایجاد کند که هر کدام یک حجم جداگانه با سامانه فایل‌بندی خاص خود را دارند. هر درایو فلاپی دیسک، درایو نوری یا یواس‌بی فلش درایو در ویندوز NT یک درایو می شود. Windows NT همچنین می تواند پارتیشن هایی ایجاد کند که شامل چندین هارد دیسک درایو فیزیکی هستند. هر درایو با یک حرف درایو مشخص می شود.
شبکه ذخیره سازی[ویرایش]
شبکه‌های ذخیره‌سازی (SAN) دستگاه‌های ذخیره‌سازی ناهمگن را یکپارچه می‌کنند. به این ترتیب دیسک های منطقی یا vdisk ها به برنامه های کامپیوتری اجازه دسترسی به فایل های ذخیره شده در SAN را می دهند.[۱] [۲]
زیر سیستم ذخیره سازی[ویرایش]
یک آرایه چندگانه دیسک‌های مستقل (RAID) خود را به عنوان یک دیسک منطقی در معرض سیستم عامل قرار می دهد در حالی که خود آرایه از چندین دیسک تشکیل شده است. سیستم عامل یا نمی داند که سخت افزاری که با آن سر و کار دارد یک RAID است، یا می داند اما با این حال به جزئیات پیچیده ذخیره سازی توجهی ندارد. در مورد دومی، نرم افزار ویژه مدیریت، تعمیر و نگهداری و عیب یابی اختصاص داده شده به آن RAID خاص ممکن است روی سیستم عامل اجرا شود.
انگیزه[ویرایش]
هنگامی که IBM برای اولین بار درایو دیسک مغناطیسی را در IBM 305 در سال 1956 منتشر کرد، فقط یک درایو دیسک، مستقیماً به هر سیستم متصل می شد که به عنوان یک موجودیت واحد مدیریت می شد. با ادامه توسعه درایوها، مشخص شد که سیستم های قبلی قابل اطمینان نیستند و سیستم‌هایی که از فناوری RAID استفاده می‌کردند، تکامل یافتند، به طوری که بیش از یک دیسک فیزیکی برای تولید یک دیسک منطقی واحد استفاده شود.
بسیاری از محیط های مدرن فناوری اطلاعات کسب و کار از SAN استفاده می کنند؛ که در آن تعداد زیادی دستگاه ذخیره سازی به تعداد زیادی سرور میزبان در یک شبکه متصل می شوند. یک آرایه RAID ممکن است مقداری ظرفیت برای یک سرور و مقداری ظرفیت برای سرور دیگر فراهم کند. بنابراین، دیسک های منطقی برای پارتیشن بندی ظرفیت موجود و تامین کردن مقدار ذخیره سازی مورد نیاز هر میزبان از یک مجموعه مشترک از دیسک های منطقی استفاده می شوند. درایو کنترلر IBM SAN از عبارت "vdisk" برای اشاره به این دیسک های منطقی استفاده می کند. [۲]
امروزه، منطق رویکرد دیسک منطقی زیر سوال می رود [۳] و نیاز به راه حل هایی که انعطاف پذیری بیشتر و انتزاع بهتر را ارائه می دهند روز به روز افزایش می یابد.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Buyya، Rajkumar؛ Broberg، James؛ Goscinski، Andrzej M. (۲۰۱۰). Cloud Computing: Principles and Paradigms [رایانش ابری: اصول و الگو ها]. John Wiley & Sons. صص. ۶۶۴.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ Smith، Hubbert (۲۰۱۱). Data Center Storage: Cost-Effective Strategies, Implementation, and Management. CRC Press. صص. ۳۰۹.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- ↑ The Register (2013). "The LUN must DIE. Are you with me, storage bods?".صفحه پودمان:Citation/CS1/en/styles.css محتوایی ندارد.
This article "دیسک منطقی" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:دیسک منطقی. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
