ذخیره کننده
با شروع سال 1946 American Airlines تعدادی از سیستم های رزرو خودکار معروف به Reserver را توسعه داد .
اگرچه تا حدودی موفق بود اما نارضایتی آمریکایی هااز سیستم Reservisor به آن ها این اجازه را می داد که سیستم کامپویتری Saber که تا به امروز مورد استفاده قرار گرفته است را توسعه دهند .
قبل از Reservisor[ویرایش]
C.R.Smith در سال 1934 رئیس شزکت هواپیمایی آمریکا شدو یک سیاست گسترش تهاجمی تعیین کرد. هنگامی که AAتا به حال 85 هواپیماها در ناوگان خود او اظهار داشت "هر کارمندی که نمی تواند ببیند یک روزی ما هزار تا هواپیما داشته باشیم بهتر است که دنبال کار در جای دیگری باشد."Smith که به عنوان یک مدیر. ... شناخته میشود معاونان اصلی خود را تحت فشار قرار داد تا ناکار آمدی هایی را که ممکن است گسترش بالقوه آنها را مسدود کند بیرون برانند .
به دنبال رهبری smith ، Marion sadler، مدیر پشتیبانی مشتری و Bill Hogan ، مسئول امور مالی ، به این نتیجه رسیدند که این شرکت تلاش بیش از حدی را برای حساب داری میکند اما نه برای حل مشکل زمان رزرو . [۱] آنها Charles Amman را برای بررسی مشکل استخدام کردند.او روند کار را به سه قسمت تقسیم کرد :پیدا کردن صندلی در دسترس به روزرسانی صندلی زمانی که آنها خریداری شده یا لغو شده و یا رزرو شده و در نهایت ثبت اطلاعات مسافر (نام آدرس و غیره ) پس از فروش.
در آن زمان ، رزروها توسط سیستمی انجام می شد که به "درخواست و پاسخ" معروف بود. رزرو اطلاعات برای هر پرواز خاص ، می گوید بوفالو به بوستون ، توسط یک دفتر انجام می شود. در اینجا ، هر پرواز برنامه ریزی شده توسط یک کارت شاخص شناخته می شود که به عنوان کارت پرواز شناخته می شود. دفاتر به طور معمول در یکی از فرودگاه های درگیر مستقر بودند ، اما به طور فزاینده ای در فرودگاه های بزرگ متمرکز شده بودند یا در یک دفتر تعویض شرکت تلفنی مستقر بودند تا اضافه یا برداشتن خطوط تلفن را آسان کنند.
برای رزرو بلیط در پرواز ، یک نماینده فروش با دفتر رزرو مناسب تماس می گیرد و اطلاعات مربوط به پرواز خاصی را درخواست می کند. سپس نماینده رزرو به سمت یک کابینت رسیدگی پرونده می رود و کارت پرواز را بازیابی می کند. آنها سپس به تلفن بازمی گردند تا در صورت وجود صندلی به نماینده فروش اطلاع دهند. اگر صندلی در دسترس بود ، آنها به سادگی جعبه ای را چک می کردند ، نماینده فروش را مطلع می کردند و کارت را به کابینه برمی گرداندند.
هنگامی که پروازها نزدیک به کامل بودند ، مشکلات به وجود آمد. در این صورت نماینده رزرو مجبور است نماینده فروش را به صندلی اطلاع دهد و نماینده فروش از مشتری می پرسد آیا پرواز دیگری وجود دارد که ممکن است به عنوان گزینه دیگری انتخاب کند. نماینده رزرو برای بازیابی کارت های پرواز مجبور است هر بار به کابینت ها برگردد. از آنجا که بسیاری از نمایندگان رزرواسیون ممکن است بخواهند کارت ها را بازیابی کنند ، نمایندگان نمی توانستند بیش از یک بار هزینه کنند. در طول برنامه های شلوغ ، این روند می تواند روند رزرو را به طور نامحدود گسترش دهد. [1]
امان ابتدا به این مشکل حمله کرد. در سال 1939 وی سیستم جدیدی به نام "فروش و گزارش" را اجرا كرد كه با اجازه دادن به هر دفتری برای رزرو صندلی بدون تماس با دفتر مركزی تا زمان فروش 75 درصد صندلی ها ، نیازهای گزارشگری را كاهش داد. هر دفتر دارای هیئت پروازهای آینده بود که متشکل از یک سوراخ منفرد بود که نمایانگر پرواز بود. وقتی پرواز به 75٪ رسید ، میخ بزرگی وارد شد که عوامل رزرو می توانستند ببینند ، گاهی اوقات با استفاده از دوربین شکاری. هنگامی که پرواز متوقف شد ، عوامل به سیستم متمرکز رزرو قدیمی تر بازگشتند. در دوره ای که هواپیماها به ندرت با پر کردن 75 درصد صندلی ها پرواز می کردند ، این سیستم تعداد تماس های تلفنی را به طرز چشمگیری کاهش می دهد.
اگرچه سیستم " فروش و گزارش " کار میکرد مشکلات دیگر در زما6انی که پرواز به 75درصدمی رسید را حل نمیکرد . مشکل پیدا کردن یک پرواز پر شده باشد نیز یک مشکل بزرگ باقی ماند.
ذخیره کننده[ویرایش]
[۲]ج آر. اسمیت در سال 1934 رئیس جمهور شرکت هواپیمایی آمریكا شد و سیاست توسعه تهاجمی را تعیین كرد. وقتی AA 85 فروند هواپیما در ناوگان خود داشت ، وی اظهار داشت: "هر كارمندی كه روزی را نبیند كه هزار هواپیما داشته باشیم بهتر است در جایی دیگر به دنبال كار باشد." معاونان رئیس جمهور برای از بین بردن ناکارآمدی هایی که ممکن است مانع گسترش احتمالی آنها شود.
Amman درمورد ساختن سیستمی که از او به عنوان مخزن یاد می کرد به تعدادی از فروشندگان ماشین های تجاری مراجعه کرد ، اما بیشتر آنها بی علاقه بودند. تا اینکه وی ماکتی را به شرکت Teleregister شرکت استامفورد ، کانکتیکات نشان داد که شریکی را پیدا کرد که مایل به کار در این سیستم بود. Teleregister به عنوان بخشی از Western Union شروع به کار کرده بود ، بخشی که قیمت سهام بورس را به سراسر کشور ارسال می کرد و آنها را به جای "تیک تیک" به شکل "هیئت مدیره بزرگ" ارائه می داد. دانش آنها از سیگنالینگ از راه دور و نمایشگر الکتریکی ، آنها را به یک شریک مناسب برای پروژه Reservisor تبدیل کرده است.
Reservisor اساساً یک نسخه الکترومکانیکی از صفحه های پرواز بود که برای سیستم "فروش و گزارش" معرفی شده بود. قلب دستگاه از یک ماتریس بزرگ تشکیل شده بود که ردیف ها نشان دهنده پروازها و ستون ها نمایانگر ده روز آینده هستند. هنگامی که یک پرواز به حد مجاز خود رسید ، در ابتدا 75٪ اما بعداً افزایش یافت ، یک رله در صفحه قرار گرفت تا هنگام انرژی دادن خطوط را کوتاه کند.
اپراتورهای رزرو به ترمینالهایی مجهز بودند که شبیه نسخه کوچکتری از سیستم کنترل بودند و سوراخ ها را با لامپ جایگزین می کردند. آنها می توانند با انتخاب پرواز و سپس انرژی دادن به صفحه پروازشان ، از وضعیت پرواز اطلاع پیدا کنند. برق از ترمینال آنها از طریق پرواز انتخاب شده جریان می یابد و وضعیت آن پرواز را برای همه ده روز همزمان نشان می دهد. سپس نماینده رزرو می تواند بدون راه رفتن به کابینت ، وضعیت پرواز را به نماینده فروش اطلاع دهد و همچنین در صورت فروخته شدن بلافاصله گزینه های دیگری را ارائه می دهد. کارت پرواز فقط زمانی به روز شد که مشتری در واقع صندلی خریداری کرده باشد.
مهمترین مزیت این سیستم نسبت به تخته میخ قدیمی این بود که سیگنالها از راه دور کار می کردند. با این کار دیگر نیازی به داشتن یک اتاق بسیار بزرگ برای رزرو نبود و امکان نصب پایانه ها از راه دور فراهم شد. وضعیت پرواز همچنین می تواند با نصب یک نمایشگر از راه دور در یک دفتر رزرو دیگر و سپس مجبور کردن اپراتورها ، تنظیمات را از یک دستگاه به دستگاه دیگر از دستگاه به ماشین دیگر کپی کند.
Reservisor در فوریه 1946 در دفتر رزرواسیون بوستون آمریكا نصب شد. پس از یك دوره آزمایشی ، آنها دریافتند كه دفتر 200 مسافر دیگر را با 20 كارگر كمتر در روز جابجا می كند. یک نقطه ضعف این بود که تماس رله برق کثیف می شود و به تمیزکاری مداوم نیاز دارد. و اگرچه به حل مشکلات در دسترس بودن کمک کرد ، اما این امر باعث شد بقیه کارهای رزرو - جمع آوری اطلاعات مسافران و ثبت فروش - مسئله ای بیشتر باشد که باید حل شود.
منبع تغذیه مگنترونیک[ویرایش]
با تشویق مخزن ، اما در نهایت ناراضی از مزایایی که ارائه می دهد ، امان شروع به بررسی یک سیستم بسیار پیشرفته تر کرد که نه تنها مشکلات موجود بودن ، بلکه موجودی صندلی های واقعی را نیز مدیریت می کند. در این زمان ، هوارد آیکن کار خود را با رایانه بسیار مشهور هاروارد مارک III که از حافظه درام برای ذخیره سازی استفاده می کرد ، آغاز کرده بود. American و Teleregister تصمیم گرفتند یک سیستم مبتنی بر طبل ایجاد کنند که امکان دستکاری مستقیم تعداد صندلی های موجود را فراهم کند.
از آنجا که دستگاه در حال بازگرداندن اطلاعات گسسته بود ، به جای وضعیت خاموش ساده ، ترمینال ها دیگر نمی توانستند به طور خودکار وضعیت کلی گروه پروازها را نشان دهند. هر پرواز باید جدا از طبل مورد پرسش قرار می گرفت و در صورت پر شدن لامپ را روشن می کرد. امان مدت زمان قابل توجهی را صرف مطالعه تعامل کاربر با دستگاه کرد و تلاش کرد راهی آسان برای اپراتور برای جستجوی داده های گروه پروازها پیدا کند.
این آزمایشات شامل دکمه ها ، شماره گیری ها ، رول های نوار کاغذی ، حلقه های فیلم 35 میلی متری و در آخر ، "صفحه مقصد" بود. این صفحه از یک کارت فلزی تشکیل شده بود که دارای شکاف هایی در لبه آن بود و سوئیچ هایی را در ترمینال درگیر می کرد که خطوط را به سمت طبل باز می گرداند تا اطلاعات پروازهای هم زمان به آن مقصد را بازیابی کند. یک سری چراغ نشان می داد که کدام یک هنوز صندلی در دسترس دارند. هنگام رزرو ، یک اهرم روی ترمینال یک صندلی را از مقدار ذخیره شده در طبل کم می کند ، در حالی که دیگری مجاز است در صورت لغو دوباره به آن اضافه شود.
منبع تغذیه Magnetronic در سال 1952 در دفتر رزرو فرودگاه لا گاردیا آمریکا نصب شد. این سیستم با قابلیت ذخیره اطلاعات برای حداکثر 1000 پرواز در 10 روز آینده ساخته شده است و برای هر جستجو حدود 1.2 ثانیه طول می کشد. در سال 1956 نسخه جدیدی در ترمینال نیویورک وست ساید آمریکا با ذخیره سازی 2000 پرواز در 31 روز آینده نصب شد و زمان دسترسی را به حدود نیم ثانیه ارتقا داد. سیستم جدید همچنین هر زمان که رزرو انجام می شد ، اطلاعات اضافی را ثبت می کرد ، از جمله اطلاعات آماری در مورد تعداد سوالات ، رزروها و لغوها به صورت هر اپراتور و به طور کلی. برای استفاده کامل از سیستم جدید ، کل دفتر با 362 اپراتور تلفنی برای تعامل مستقیم با مردم ، 40 نفر برای اداره آژانس های مسافرتی و حساب های تجارت بزرگ و 140 دفتر دیگر برای اتصال به سایر دفاتر فروش بلیط آمریکا در اطراف این کشور ، ترتیب داده شد. کشور. به طور متوسط 45000 تماس در روز انجام می شود که به پرسنلی متشکل از 40 مجری دستگاه و ناظر نیاز دارد.
پس از نصب Magnetronic Reservisor ، Teleregister تعدادی نسخه مختلف برای مشتریان مختلف تولید کرد. تعدادی از مشتریان سیستم های Magnetronic Reservisor را خریداری کردند ، از جمله Braniff International Airways ، National Airlines ، Atchison ، Topeka & Santa Fe Railroad و New Haven Railroad. نسخه های اصلاح شده ، بزرگتر یا کوچکتر ، همچنین به عنوان "UNISEL" شرکت هواپیمایی یونایتد ، "Centronic" راه آهن مرکزی نیویورک و انواع سیستم های انبارداری و دسترسی به اتاق هتل به فروش رسید.
نویسنده مجدد[ویرایش]
منبع تغذیه Magnetronic تا حد زیادی مشکلات رزرو و در دسترس بودن را برطرف کرد ، اما این مسئله باعث شد تا پس از فروش ، اطلاعات مربوط به ثبت مسافران ثبت شود. با کار با IBM ، امان Reserwriter را ساخت که به اپراتورها اجازه می داد اطلاعات مسافر را برای ذخیره روی کارت پانچ تایپ کنند. سپس کارت به صورت یک نوار کاغذی پردازش شد و در دفاتر فروش بلیط از طریق شبکه teletype موجود آمریکا خوانده شد تا بلیط ها را با اطلاعات کامل مسیریابی چاپ کند. سپس می توان نوارها را برای پردازش در سایت های از راه دور ، از جمله ذخیره Magnetronic در نیویورک ، ارسال کرد و به دفاتر راه دور اجازه می دهد پروازها را به طور همزمان رزرو و لغو کنند در حالی که اطلاعات مسافران را به طور همزمان ضبط می کنند. تا سال 1958 ، Reserwriters در بیشتر دفاتر بزرگ آمریکا نصب شده بود.
انگار که این به اندازه کافی بد نبوده است ، در سال 1952 آمریکایی 30 فروند هواپیمای بوئینگ 707 ، اولین جت های خود را سفارش داده بود. تعداد این هواپیماها از حدود 80 فروند در ناوگان موجود داگلاس DC-7 به 112 هواپیمای جدید افزایش یافت. سرعت آنها نیز بسیار بیشتر بود و تقریباً دو برابر پرواز در هر هواپیما در روز امکان پذیر بود. نتیجه این شد که هواپیما می تواند مسافران را سریعتر از سیستم های رزرو موجود خود که می تواند بلیط برای آنها بفروشد ، تحویل دهد.
در سال 1953 C.R. اسمیت در حال پرواز از لس آنجلس به نیویورک بود که با یک مسافر دیگر گفتگو کرد و فهمید که اسمیت نیز نامیده می شود. مسافر بلر اسمیت ، مدیر فروش IBM بود. C.R توافق کرد که اسمیت از دفتر Magnetronic Reservisor بازدید کند و روشهایی را پیشنهاد کند که IBM ممکن است بتواند سیستم را بهبود بخشد. بلر به رئیس IBM ، توماس واتسون ، جونیور هشدار داد که آمریکایی علاقه مند به یک همکاری بزرگ است. در آن زمان IBM در حال کار بر روی سیستم نیمه زمینی زمینی (SAGE) برای نیروی هوایی ایالات متحده بود که دارای تعداد زیادی ویژگی مشترک با سیستم رزرو بود. ارتباطات از راه دور با "دفاتر" ، به روزرسانی در زمان واقعی ، پایانه های تعاملی کاربر و ذخیره اطلاعات زیادی.
کار اکتشافی سطح پایین مدتی ادامه داشت تا اینکه IBM در 18 سپتامبر 1957 توانست قرارداد توسعه رسمی را ارائه دهد. توسعه سیستم Sabre آغاز شد ، که به گفته بسیاری از مورخان رایانه یکی از مهمترین نقاط عطف تجارت رایانه است. با این حال ، SABER اولین سیستم رزرو رایانه ای نبود که این افتخار را به سیستم ناشناخته خطوط هوایی Trans-Canada (امروز Air Canada) ، ReserVec ، می رساند.
منابع[ویرایش]
یادداشت[ویرایش]
کتابشناسی - فهرست کتب[ویرایش]
- James McKenney et all, "Waves of Change: Business Evolution Through Information Technology", Harvard Business Press, 1995, شابک ۰−۸۷۵۸۴−۵۶۴−۹
- Greg Elmer, "Profiling Machines: Mapping the Personal Information Economy", MIT Press, 2004, شابک ۰−۲۶۲−۰۵۰۷۳−۰
This article "ذخیره کننده" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:ذخیره کننده. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
