زرتشت و اخلاقیات
«آن‌گاه که آن دو مینو(سپنتا مینو و انگره‌مینو) به هم رسیدند، نخست «زندگی» و «نازندگی» را بنیاد نهادند و چنین باشد به پایان هستی: بهترین منش، پیروان «اشه»(نظم جهانی و فراگیر) را و بدترین زندگی، هواداران «دروج» را خواهد بود.» یسنه، هات ۳۰، بند ۴
همه ما می‌دانیم که زردهشت با آن جمله‌ی معروف خود، «پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک» شناخته شده است. در واقع، کم‌تر کسی از خود می‌پرسد که «نیک» از نظر زردهشت یعنی چی؟ در گاهان(سروده‌های خود زرتشت) ما با دو مینویی(نیروهای ذهنی، پدیده‌های غیرملموس،...)مواجه استیم که هم‌واره در تقابل با یک‌دیگر قرار دارند؛ این‌ها، «سپنتامینو» و «انگره‌مینو» استند. «سپنتامینو»، به معنی مینوی افزاینده و «انگره‌مینو»، به معنی مینوی کاهنده است. در اخلاقیات زرتشت هم، هر آن‌چیزی نیک‌ست که افزاینده باشد؛ افزاینده‌ی زندگی، شادی، آبادانی. زشت هم، بر مبنای کاهنده‌گی زندگی و شادی و آبادانی استوارست. حالا این سوال پیش می‌آید که به راستی، چه مبنایی وجود دارد که ما افزایندگی زندگی را براساس آن سنجش کنیم؟ بهنام مرادیان، در کتاب «نگرشی بر دین زرتشتی»، در صفحه ۱۲۹ می‌گوید: «نکته کلیدی در سنجش و تشخیص زندگی‌بخشی(نیکی) گاه مقیاس جامعیت و گستردگی‌ست و گاه مقیاس زمانی.» در مقیاس جامعیت و گستردگی، این موضوع مورد بحث‌ست که اثر یک رفتار، بر چه‌قدر انسان‌ها تأثیر می‌گذارد و در مقیاس زمانی هم، پای‌داری یک رفتار در گذر زمان مورد بحث‌ست. مبنایی را که زرتشت برای اخلاقیات خویش تعریف کرده بود، در واقع، مارا به این نکته می‌رساند که زرتشت، اخلاق را برای خود اخلاق می‌خواست، نه چیز دیگری. این، منحصربه‌فردانه‌ترین اخلاقیاتی‌ست که در طول تاریخ ادیان و فلسفه‌ها بیان شده‌ست.
This article "زرتشت و اخلاقیات" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:زرتشت و اخلاقیات. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
