You can edit almost every page by Creating an account. Otherwise, see the FAQ.

شاهدبازی (تصوف)

از EverybodyWiki Bios & Wiki
پرش به:ناوبری، جستجو


پیشینه[ویرایش]

جریان شاهدبازیِ متصوفان مربوط می‌شود به جریان تصوف که از قرن ششم یعنی در عصر سلجوقیان شروع به‌رشد کرد و در قرون هفتم و هشتم، در دورهٔ مغولان بازار گرمی گرفت.[۱] در دورهٔ مغول، شاعران سبک عراقی هم می‌زیستند که مهم‌ترین مختصهٔ آن، یکی طرح مسائل عرفانی در ادبیات و دیگری جایگزین شدن قالب شعری غزل به‌جای قصیده است.[۱][منبع بهتری نیاز است]

تفسیر مولانا و سعدی از داستان محمود و ایاز[ویرایش]

باید در وهلهٔ گفت که مولانا به تبعیت مرادش، شمس تبریزی و پدرش بهاءولد، نظر خوشی نسبت به شاهدبازی نداشته و آن را بهانهٔ صوفیان برای مکروهات می‌داند یا می‌گوید که: بدین وسیله به دام می‌افتند و جمال زیبارویان باعث گمراهی مشایخ می‌شود؛[۲][منبع بهتری نیاز است] چنان‌که در دفتر اول مثنوی می‌گوید:

آن خیالات که دام اولیاست

عکس مه‌رویان بستان خدا

در مثنوی، انعکاس این اعمال را می‌توان دید، چنان‌که صوفیان، اهل عادت مذموم بودند:

هست صوفی آن که شد صَفوَت‌طلب

نه از لباس صوف و خیاطی و دَب

صوفی‌ای گشته به‌پیش این لئام

الخیاطه و اللَواطه و السلام[۳]

ظاهراً منظور از خیاطه چاک‌زدن پیراهن در وجد و سماع و رقص است. مولانا داستان‌های عشق محمود غزنوی به غلامش اَیّاز را که جنبهٔ تاریخی و عشق زمینی داشته را به‌صورت عرفانی تأویل کرده.[۱][منبع بهتری نیاز است] به‌نظر می‌رسد که عرفان عکس‌العمل تفکر و روحیهٔ ایرانی در مقابل تفکر و روحیه سایر قوام است که در سرنوشت ایرانی وارد شده‌بودند.[۱][منبع بهتری نیاز است] از نظر شمیسا: مسائل زمینی ترکان در تأویلات عرفانی جنبهٔ والای معنوی می‌یابد و تعصب مذهبی عرب نیز در عرفان تلطیف می‌شود.[۱] لذا عشق سلطان محمود به‌چنین موجودی، عشقی عرفانی و در حکم عشق به اولیاءالله است که همان عشق به‌خدا می‌باشد.[۱]،[۴]،[۵][منبع بهتری نیاز است]

در باب سوّم بوستان، سعدی شیرازی، حکایت سلطان محمود و سیرت ایاز را به رخ می‌کشد و حکایت فردی را می‌گوید که به محمود معترض می‌شود که ایاز چهرهٔ خوشی ندارد و عشق تو به‌او عجیب است:

یکی خرده بر شاه غزنین گرفت

که حسنی ندارد ایاز ای شگفت

گلی را که نه رنگ باشد و نه بوی

غریب است سودای بلبل بر اوی!

اما سلطان محمود در پاسخ به آن خواجه:

که عشق من ای خواجه بر خوی اوست

نه بر قد و بالای نیکوی اوست

صوفیان موافق و مخالف[ویرایش]

صوفیان دودسته بودند:

۱- شمار اندکی از آنان مانند شهاب‌الدین یحیی سهروردی و مولانا، امردبازی را نمی‌پسندیدند. [۶][منبع بهتری نیاز است]

۲- دستهٔ دیگر که اکثریت با آنان بود، شاهدباز بودند.[۶][۷][منبع بهتری نیاز است]

این دستهٔ اخیر برای توجیه کردن کار خود، از آموزه‌های عرفانی سوءاستفاده می‌کردند.[۶][منبع بهتری نیاز است] در عرفان می‌گویند «اللهُ جمیلُ و یُحِبُ الجَمال» یعنی «خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد».[۶][منبع بهتری نیاز است] پس دوست‌داشتن زیبارویان تشبّه به اخلاق‌الله است.[۶][منبع بهتری نیاز است] صوفیان می‌گویند مقید به‌مطلق پیوسته است و ازاین‌رو، زیبایی‌های جزئی هم نمودی از آن زیبایی کل است.[۶][منبع بهتری نیاز است]


مبانی چند آموزهٔ مهم عرفانی ما از جمله اصلِ المَجازُ قَنطَرةُ الحَقیقهِ یعنی مجاز پلی برای رسیدن به حقیقت است با تفسیر این‌که با عشق مجازی و زمینی، نهایتاً به‌عشق آسمانی راه می‌یابد، در این رساله به‌تفضیل دیده می‌شود. چنان‌که مولانا هم چنین می‌فرمایند :

عاشق گر زین سر و گر زان سرست

عاقبت ما را به جایی رهبرست[۸][۹][منبع بهتری نیاز است]

بدین ترتیب، صورت‌پرستی یا جمال‌پرستی می‌تواند تمرینی باشد برای عشق ورزیدن به خدا. زیرا زیبایی پسران، جلوه‌ای از زیبایی خداست.[۸][منبع بهتری نیاز است]

ابوحلمان دمشقی[ویرایش]

بدیع‌الزمان فروزانفر در توضیح بیت فوق می‌نویسد :

بعضی از صوفیان نیز، پرستش جمال و زیبایی را موجب تلطیف و احساس و ظرافت روح و سرانجام تهذیب اخلاق و کمال انسانیت می‌شمرده‌اند و گاهی آن‌را ظهور حق و یا حلول وی به نعت جمال در صور جمیله می‌دانستد، که سردستهٔ این گروه، ابوحُلمان دمشقی است که درواقه از مردم فارس و ایرانی‌نژاد بوده پیروانش را حُلمانیه می‌خوانده‌اند و چون عقیدهٔ خودرا در دمشق اظهار کرده است به دمشقی شهرت گرفتند. این حُلمانیان مردمانی باذوق و خوش‌مشرب بودند و به‌پیروی از پیر خود هرجا زیبارویی را می‌دیدند، بی‌روپوش و بی‌ملاحظه و به‌آشکارا پیش وی به‌خاک می‌افتاده‌اند و سجده می‌کردند اگرچه علی‌ابن عثمان هجویری که صاحب کشف المحجوب بوده، ابوحلمان را از این عقیده مبرا می‌داند. ظاهراً ابوحلمان در قرن سوّم می‌زیسته و همان‌کس است که ابونصر سرّاج از وی به‌نام ابوحلمان صوفی یاد می‌کند. پیروان وی در اوایل قرن پنجم وجود داشتند و ...[۸][منبع بهتری نیاز است][۱۰]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵  ،  . شاهدبازی در ادبیات فارسی، تألیف دکتر شمیسا، سال ۱۳۸۸، ص ۹۵.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  2. شاهدبازی در ادبیات فارسی، تألیف دکتر شمیسا، سال ۱۳۸۸، ص ۱۲۳.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  3. مثنوی مولانا، دفتر پنجم، ب ۳۶۳–۶۴.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  4. شاهدبازی در ادبیات فارسی، تألیف دکتر شمیسا، سال ۱۳۸۸، ص ۹۷.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  5. عطار نیشابوری، فریدالدین محمد (۱۳۸۶). مصیبت‌نامه عطار. تهران: سخن. ص. ۹۶۰. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۳۷۲-۲۰۲-۹.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  6. ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ شاهدبازی در ادبیات فارسی، تألیف دکتر شمیسا، سال ۱۳۸۸، ص ۹۷.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  7. فروزانفر، بدیع الزمان (۱۳۹۴). شرح مثنوی شریف. تهران: دانشگاه تهران. ص. ۱۱۷۰. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۳-۶۵۶۸-۷.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  8. ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ شاهدبازی در ادبیات فارسی، تألیف دکتر شمیسا، سال ۱۳۸۸، ص ۹۸.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  9. پیوند دفتر اول مثنوی مولانا، بخش ۶ : بردن پادشاه آن طبیب را بر بیمار تا حال او را ببیند.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  10. شرح مثنوی شریف، جلد ۱، ص ۳۱.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
  • {8} نفحات الانس ص ۴۶۶ با تصحیح مهدی توحیدی پور


This article "شاهدبازی (تصوف)" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:شاهدبازی (تصوف). Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.

Page kept on Wikipedia This page exists already on Wikipedia.


Read or create/edit this page in another language[ویرایش]