شرکت نوپا

شرکت نوپا، شرکت نوآفرین یا استارت‌آپ^[۱] (انگلیسی: Startup‎، کوتاه شدهٔ Startup Company) به شرکت یا کسب‌وکاری گفته می‌شود که معمولاً به تازگی و در نتیجهٔ کارآفرینی یک یا چند فرد ایجاد شده‌است. چنین مجموعه‌هایی معمولاً رشد سریعی دارند و در جهت تولید راه حلی نوآورانه و دوام پذیر برای رفع یک نیاز در بازار شکل می‌گیرند.

استارت آپ پروژه‌ای بود که توسط یک یا چند کارآفرین و برای جستجو، توسعه و اعتبارسنجی یک مدل تجاری مقیاس پذیر (قابل اندازه‌گیری و بررسی) انجام شد. کارآفرین، شخص یا گروهی است که در عرصه‌های مختلف قصد ایجاد کارگاه یا شرکت در زمینه توسعه‌های شخصی و گروهی را دارد و می‌تواند دارای اهداف بلندپروازانه‌ای نیز باشد. استارت‌آپ به مشاغل جدیدی اطلاق می‌شود که افراد به وسیله آن قصد دارند فراتر از بنیانگذاران انفرادی رشد کنند. استارت‌آپ‌ها در ابتدا با عدم قطعیت زیادی مواجه می‌شوند و احتمال شکست آن‌ها بالا است؛ به همین سبب، در نهایت تعداد کمی از آن‌ها موفق و اثرگذار خواهند بود. این شرکت‌ها معمولاً مبتنی بر ایده‌های ریسک‌پذیری هستند که مدل کسب‌وکار مشخصی ندارند و بازار هدفشان نیز فرضی است. شرکت‌های نوپا می‌توانند در هر حوزه‌ای ایجاد شوند، ولی اغلب به شرکت‌هایی نوپا گفته می‌شود که ظرفیت انجام کار و رشد سریع دارند و در زمینهٔ فناوری فعالیت می‌کنند. بر همین اساس، این مجموعه‌ها معمولاً به دنبال جذب سرمایه برای رشد سریع‌تر در مدت زمانی کوتاه هستند.

انواع شرکت‌های نوپا[ویرایش]

می‌توان به شیوه‌های مختلفی استارت آپ‌ها را دسته‌بندی کرد. اما برای طبقه‌بندی صحیح و دقیق، می‌توان کتاب‌های موجود در زمینهٔ راه‌اندازی استارت آپ‌ها را بررسی کرد. در این کتاب‌ها، انواع مختلفی از استارت آپ‌ها مورد بحث و بررسی قرار گرفته‌اند. با مطالعهٔ این کتاب‌ها و مقایسهٔ استارت آپ‌های مطرح شده در آن‌ها، می‌توانید متوجه شوید که چارچوبی مشخص و مورد توافق برای طبقه‌بندی استارت آپ‌ها وجود ندارد. اما، استفاده از تقسیم‌بندی سه‌گانهٔ استارت آپ‌ها می‌تواند مفید باشد، این تقسیم‌بندی براساس حوزهٔ فعالیت، مدل کسب و کار و معماری استارت آپ‌ها است.^[۲]

شرکت‌های نوپا محصول محور[ویرایش]

شرکت‌های نوپا محصول محور، نوعی استارت آپ هستند که در آن، تمرکز اصلی بر روی توسعه و بهبود محصول و خدمات ارائه شده قرار دارد. در این نوع استارت آپ‌ها، محصول یا خدمات ارائه شده، محور فعالیت و تمرکز قرار دارد و تلاش برای بهبود و توسعه آن‌ها در اولویت بالایی است. برای داشتن محصولی موفق، استارت آپ‌های محصول محور به دو عامل مهم توجه می‌کنند. اولین عامل، کیفیت محصول یا خدمات ارائه شده‌است. باید به گونه ای طراحی شود که نیاز مشتریان را برطرف کند و به خوبی و با کیفیت ارائه شود. دومین عامل، هزینه‌های تولید و توسعه محصول یا خدمات است که باید به گونه ای باشد که به راحتی بتوان آن را با قیمتی مناسب به مشتریان ارائه کرد.^[۳]

شرکت‌های نوپا بازار محور[ویرایش]

شرکت‌های نوپا بازار محور یا مشتری محور، به شرکت‌هایی گفته می‌شوند که ابتدا به بررسی نیازهای بازار و مشتریان می‌پردازند و با توجه به آن‌ها، محصول و خدمات خود را ارائه می‌دهند. در این نوع استارت آپ‌ها، مشتریان و نیازهای آن‌ها محور تصمیم‌گیری هستند و تمرکز بر روی ارائهٔ محصول یا خدمات با کیفیت و ارزش برای مشتری است. برای این منظور، استارت آپ‌های بازار محور معمولاً بازاریابی فعال و گسترده‌ای را انجام می‌دهند تا با جذب مشتریان جدید، به توسعه و رشد بیشتری برسند.^[۴]

شرکت‌های نوپا فناوری محور[ویرایش]

در استارت آپ‌های فناوری محور، فناوری و نوآوری‌های آن از اهمیت بالایی برخوردارند و تمرکز بر روی توسعه و بهبود فناوری است. در این نوع استارت آپ‌ها، بیشتر از هر چیزی به دنبال حل مسائل و نیازهای موجود در بازار هستند و به کمک فناوری‌های جدید و نوآورانه، سعی در ارائه راهکارهایی بهتر و کارآمدتر برای مشتریان خود دارند.^[۵]

ویژگی‌های شرکت نوپا[ویرایش]

مبتنی بر ارائه یک نوآوری جدید
مبتنی بر کار تیمی
برخورداری از عدم قطعیت
امکان توسعه‌پذیری و مقیاس پذیری کسب‌وکار
ریسک پذیری نسبتاً بالا
آسیب‌پذیری نسبت به رقبا قدیمی تر
اعتبار کم در ابتدای راه توسعه

سیر تکامل[ویرایش]

شرکت‌های نوپا می‌توانند در هر شکلی و به هر اندازه‌ای ایجاد شوند. سرمایه‌گذارها به‌طور کلی به آن دسته از شرکت‌های نوپایی جلب می‌شوند که نسبت به خطر، سود بالایی دارند و مقیاس‌پذیرتر هستند؛ بنابراین، استارتاپ‌های مورد هدف سرمایه‌گذارها، هزینه راه‌اندازی کمتر، ریسک کمتر، توان بالاتر برای برگرداندن سرمایه و زمان کمتر برای برگشت سرمایه دارند. یک شرکت نوپای موفق معمولاً قابلیت رشد بیشتری نسبت به یک شرکت جاافتاده دارد و می‌تواند با سرمایه یا نیروی کار کمتر، رشد بیشتری نسبت به شرکت‌های قدیمی داشته باشد. شرکت‌های نوپا برای رشد سریع خود نیاز به جذب سرمایه دارند و در این راه گزینه‌های مختلفی پیش روی آن‌ها است. شرکت‌های فعال موجود یا سایر افراد سرمایه‌گذار می‌توانند از طریق تبادل پول نقد در برابر سهام به شرکت‌های نوپا برای شروع فعالیت‌شان کمک کنند. با این حال، بسیاری از شرکت‌های نوپا در عمل توسط بنیان‌گذارانشان سرمایه‌گذاری می‌شوند.

مهم‌ترین وظیفهٔ بنیان‌گذاران یک شرکت نوپا انجام تحقیقات لازم در خصوص اعتبار و ارزیابی و توسعه ایده یا مفاهیم آن کسب‌وکار است. اگر ارزش یک شرکت بر اساس فناوری (تکنولوژی) آن باشد، بنیان‌گذاران باید از مالکیت معنوی ایده‌های خود حفاظت کنند. جذب سرمایه و نیروی انسانی و پوشش هزینه‌های پایه مثل اجاره دفتر و منشی از چالش‌های راه‌اندازی یک شرکت نوپا است. برخی از شرکت‌های نوپا برای کاهش این هزینه‌ها از دفتر کار مجازی یا فضای کار مشترک استفاده می‌کنند. همچنین، کسب‌وکارهای نوپا با توجه به محصول یا خدمتی که می‌خواهند ارائه دهند با چالش‌های حقوقی نیز مواجه هستند. مازاد بر این، نحوه تشکیل تیم کاری و تنظیم تعهدات و وظایف هر یک از اعضای آن اهمیت بسیاری دارد.

برچسب نوپا بودن ممکن است به شرکت‌ها کمک کند تا به هنگام استخدام شرایط بهتری داشته باشند. چرا که برخی از افراد با صلاحیت، تمایل دارند با شرکت‌های نوآورانه همکاری و در عین حال، دستمزد پایینی دریافت کنند. هنوز هم بسیاری از بنیان‌گذاران هستند که دوست ندارند استارتاپ‌ها را به معیارهای موجود محدود کنند. آن‌ها بر این باور هستند که استارتاپ می‌تواند هر سن و اندازه‌ای داشته باشد. ^{^{[چه کسی؟]}}

راسل دسوزا، یکی از بنیان‌گذاران موتور جست‌وجوی بلیط در این باره می‌گوید: «زمانی که افراد احساس کنند کاری که انجام می‌دهند تأثیری بر روی دیگران ندارد، خاصیت استارتاپ هم از بین می‌رود. تعداد این افراد اصلاً مهم نیست. چیزی که مهم است، اتمسفر و فضایی است که در آن افراد به تنهایی یا در کنار هم بتوانند به موفقیت شرکت کمک کنند.» ^{^{[نیازمند منبع]}}

سالزبرگ، مدیر عامل و بنیان‌گذار Blue Apron هم معتقد است که با معرفی کارمند جدید در شرکت و گذشت چند سال از عمر آن، حفظ پویایی کسب‌وکارها بسیار دشوار می‌شود. بیشتر بنیان‌گذاران بر این باور هستند که اکتشاف استارتاپ‌ها توسط شرکت‌های بزرگ وضعیت آن‌ها را نفی نمی‌کند. ^{^{[نیازمند منبع]}}معنی کسب کردن یا اکتساب در فرهنگ‌های مختلف متفاوت است، اما استارتاپی که توسط شرکت بزرگ‌تری کسب می‌شود یا به آن تعلق می‌گیرد، بخشی از آن کسب و کار بزرگ خواهد بود و حتی می‌تواند هویت متفاوتی داشته باشد.

از استارتاپ‌های ایرانی می‌توان به دیجی کالا، علی بابا، قرمز استوک، ایسمینار، کشمون و… اشاره کرد.

حامیان مالی[ویرایش]

شرکت‌های نوپا معمولاً به دنبال جذب حامی مالی (اسپانسر) از طریق شتاب‌دهنده‌ها یا سرمایه‌گذارهای خصوصی،^[۶] و هم‌زمان به دنبال ایجاد مزیت‌های رقابتی نسبت به سایر رقبای خود هستند. بر همین اساس این شرکت‌ها می‌کوشند تا با بازاریابی و ایجاد یک شبکهٔ فروش منسجم، زمینهٔ مناسبی برای کسب‌وکار خود فراهم کنند. با این حال سرمایه‌گذاری در شرکت‌های نوپا نوعی سرمایه‌گذاری خطرپذیر است. برای درک مفهوم سرمایه‌گذاری خطر پذیر بهتر است از مفهوم «سرمایه گذاری با ریسک بالا» یا «سرمایه گذاری نامطمئن» استفاده کرد. هرچند که باید توجه داشت این نوع از سرمایه‌گذاری‌ها بهترین منبع کسب سرمایه‌های کلان اقتصادی هم بوده‌اند.^[۷]^{^{[منبع بهتری نیاز است]}}فضاهای کار اشتراکی هم به عنوان یکی دیگر از بازیگران فعال این اکوسیستم در حمایت مالی از شرکت‌های نوپا و استارتاپ‌ها نقش مهمی دارند.