فلسفه فرایند
مطابق فلسفۀ فرایند، یا هستی شناسیِ شدن (ontology of becoming) یا فرایندگرایی (processism)، فرایندها موجودات اصلی یا اولیه در جهانِ واقعیِ هرروزه و معمول هستند و دیگر موجودات واقعی (نظیر اشیای دیرپای فیزیکی، افکار و ...) انتزاعاتی از فرایندها یا متعلقات هستی شناختیِ آنها به شمار می آیند. برخلاف دیدگاه کلاسیک در باب تغییر، که آن را وهم (به گفتۀ پارمنیدس) یا عَرَض (به گفتۀ ارسطو) می داند، فلسفۀ فرایند، وقایعِ گذرای تغییر یا شدن را تنها امور بنیادین جهان واقعیِ هرروزه و معمول در نظر می گیرد.
هستی شناسی کلاسیک، از زمان افلاطون و ارسطو به این سو، واقعیت جهان معمول را مؤلف از جوهرهای دیرپا فرض می کند و فرایندها را از حیث هستی شناختی ، اگر انکارشان نکند، اموری وابسته و مادون در نظر میگیرد. اگر سقراط تغییر کند، مثلا بیمار شود، سقراط هنوز همان سقراط است (جوهر سقراط همان است که بود)، و تغییر (بیمار شدنش) فقط به لطافت بر جوهر او عارض می شود: تغییر امری عَرَضی است، بدون هرگونه واقعیت اساسی، در حالی که جوهر امر ذاتی است.
فیلسوفانی چون هراکلیتوس، فردریش نیچه، هنری برگسون، مارتین هایدگر، چارلز سندرس پرس، ویلیام جیمز، آلفرد نورث وایتهد، موریس مرلوپونتی، توماس نیل و ... ، به جای جوهر، به فرایند اشتیاق نشان می دهند. در فیزیک، ایلیا پریگوژین، میان "فیزیکِ بودن" و "فیزیکِ شدن" تمایز قائل می شود. فلسفۀ فرایند صرفاً شهودهای علمی و تجارب ما را در بر نمی گیرد، بلکه می تواند به منزلۀ پلی مفهومی، مباحثات در دین، فلسفه و علم را تسهیل کند.
This article "فلسفه فرایند" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:فلسفه فرایند. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
