مهدی
در دیدگاه آخرالزمانی مسلمانان، مهدی (در لغت به معنی «هدایت‌کننده)اعاده‌کنندهٔ دین و عدالت و نجات دهنده موعود است که در زمان حکومت او مردم در آرامش بوده و به یک دیگر نیکو کاری می‌کنند تاجایی که مردم دنبال فقیری می‌گردند که به او کمک کنند ولی کسی پیدا نمی‌کنند و عمر مردم بسیار طولانی می‌شود. مهدی در تشیع دوازده‌امامی اشاره به حجت بن حسن، امام دوازدهم شیعیان، فرزند حسن عسکری دارد. در میان اهل سنت محدثان مشهوری احادیثی در مورد بشارت مهدی از پیامبر اسلام نقل کرده‌اند، اما مفهوم مهدی از مفاهیم اصلی اعتقادی اهل سنت نیست. از محدثان و علمای اهل سنت دیدگاه‌ها و حدیث‌های مختلفی در مورد مهدی نقل شده‌است. در این روایات از عیسی مسیح، فرزندی از نسل حسن و حسین، فرزند حسن عسکری امام یازده شیعه به عنوان مهدی یاد شده‌است.
در بین فرق اسلامی در طول تاریخ اسلام همچنین از افرادی مانند محمد حنفیه، موسی بن جعفر، حسن عسکری، حجت بن حسن، عیسی مسیح و میرزا غلام احمد و محمد احمد در سودان به عنوان مهدی نام برده شده‌است.
پیرامون واژه[ویرایش]
واژهٔ «مهدی» در قرآن به کار نرفته‌است اما به وجد مبارک ایشان در قرآن اشاره شده است. «مهدی» از ریشهٔ ه-د-ی است و به معنای هدایت شده یا هدایت شده توسط خدا می‌باشد. سابقهٔ استفاده از کلمهٔ مهدی قبل از ظهور اسلام وجود ندارد، به ویژه به معنای موعود جهانگشای عدل‌گستر. اما استفاده از این کلمه در زمان پیامبر اسلام و بعد از آن، در اشعار و متن‌های عرب بسیار دیده می‌شود. در شعری سعد بنی‌سلیم پس از ایمان به اسلام در مدح پیامبر اسلام چنین می‌سراید:
| الا یا رسول‌الله انک صادق | فبورکت مهدیا و بورکت هادیا |
مهدی به معنای «هدایت‌شده» در ابتدای اسلام در مفهوم منجی آخرالزمان به کار نمی‌رفته‌است. بسیاری از بزرگان صدر اسلام با این نام خوانده می‌شده‌اند، تنها لقبی بوده‌است که به‌خاطر آنکه درجه بزرگی معنوی آن‌ها نشان داده شد.
