نمایش درمانی و تئوری نقش ها

خطای اسکریپتی: پودمان «AfC submission catcheck» وجود ندارد. توضیحات کتاب ،نمایش درمانی و تئوری نقش ها (درماتراپی راهی برای تغییر عملکرد نقش) اثر دکتر مجید امرایی است به چاپ انتشارات دانژه. درماتراپی یا ~~نمایش درمانی~~ یک روش درمانی کمکی، گروهی، غیر دارویی و مبتنی بر {بازی} است که در قالبی نمایشی به منظور بهبود شرایط روحی و روانی، کنار آمدن با مسائل آزاردهنده روحی و کسب تجربیات جدید مورد استفاده قرار می گیرد و پیشینه ای تاریخی دارد. در گذشته این شیوه ریشه در سنت ها و آیین های بومی و مذهبی داشته و اکنون با گذشت زمان به سمت درمانی شدن تغییر ماهیت داده و در تعامل با علم ''' روان شناسی''' به عنوان روشی درمانی به رسمیت شناخته شده است. رویکردهای اتخاذ شده در این شیوه به ایجاد ''' خودآگاهی''' ، کسب مهارت، تخلیه روانی، در نهایت کسب آرامش و {رضایتمندی} منجر می شوند و مراجعان را برای حل بهتر مسائل همراهی می کنند. کتاب حاضر که حاصل سال ها تجربه در حوزه نمایش درمانی با رویکرد تئوری نقش هاست، تلاش دارد این تئوری را به عنوان یکی از تئوری های بومی نمایش درمانی در ایران مطرح سازد و اطلاعات بیشتری در این زمینه در اختیار بگذارد. گزیده ای از کتاب: نقش فداکار نقش ایثارگر است، نقش از خود گذشته، نقش قهرمان، نقش با گذشت، جان نثار، تکامل یافته، نقش مصمم، ما زمانی می توانیم نقش فداکار و مثمر ثمری باشیم که به کمال اعتماد به نفس و خودشناسی رسیده باشیم مثال نقش فداکار، نقش مادرانه و والد فرزندی است، نقش فداکار اگر می خواهد به دیگران روحیه بدهد و یا اعتماد به نفس آن ها را افزایش دهد، باید خودش روحیه عالی داشته باشد، داشتن روحیه عالی پیش نیاز نقش فداکار است، نقش فداکار نقش حل شده در مقصود است، امروزه متاسفانه مفهوم نقش فداکاری، بیش از همه برای مادران بد جا افتاده است. مادران، اغلب به نیازها و عواطف خود بی توجه اند، سلامتی، آرامش و استراحت خود را نادیده می گیرند و همه چیز را برای فرزند خود، فدا می کنند، جالب آنکه فکر می کنند اگر اینگونه باشند مادر فداکار تر و بهتری هستند. مادری، در حین توجه به فرزندان و تربیت آن ها، به نیازها و عواطف و سلامتی خود نیز توجه دارد. در نتیجه سالمتر، با روحیه تر و شاداب تر است و طول عمر بیشتر و موثرتری را صرف توجه به فرزندان و مراقبت از آن ها می کند. اما مادری که نسبت به خود بی قید و توجه است و تمام وقت و انرژی خود را صرف بچه هایش می کند، خیلی زود بیمار و بی روحیه و خسته می شود و در نتیجه زمانی می رسد که به جای فداکاری در حق بچه ها، آن ها را به زحمت دردسر می اندازد یعنی عملا طول عمر فداکاری خود را کاهش می دهد. نقش فداکار با توجه به خود، هم اعتماد به نفس خود را افزایش می دهد و هم به فرزند «خودباوری» و «خوداتکایی» و توجه به خود را می آموزد. شما چگونه انتظار دارید فرزندتان، به خود توجه کافی داشته باشد و از خود به خوبی مراقبت کند وقتی الگوی رفتاری شما فداکاری منفی را جلوه می دهد؟