پروتکل دروازه‌ی داخلی
پروتکل دروازه‌ی داخلی (IGP) نوعی پروتکل است که برای تبادل اطلاعات مسیریابی بین گیت‌ها (معمولاً روترها) در یک سامانه‌ی خودگردان مورد استفاده قرار می‌گیرد (مثلاً سیستم شبکه‌های محلی). این اطلاعات مسیریابی سپس می‌تواند برای مسیریابی پروتکل‌های لایه‌ی شبکه مانند نشانی آی‌پی استفاده شود.
پروتکل‌های دروازه‌ی داخلی را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: پروتکل مسیریابی بردار از راه دور و پروتکل‌های مسیریابی حالت پیوند . نمونه‌های خاص IGP شامل ابتدا کوتاه‌ترین مسیر (OSPF)، پروتکل اطلاعات مسیریابی (RIP)، سیستم واسطه به سیستم واسطه (IS-IS)، و پروتکل مسیریابی دروازه‌ی داخلی پیشرفته (EIGRP) است.
در مقابل، پروتکل های دروازه‌ی بیرونی برای تبادل اطلاعات مسیریابی بین سیستم‌های خودمختار و تکیه بر IGPها برای طی کردن مسیرها در یک سیستم مستقل استفاده می‌شوند.
انواع[ویرایش]
پروتکل مسیریابی بردار از راه دور[ویرایش]
پروتکل‌های مسیریابی بردار از راه دور از الگوریتم Bellman-Ford استفاده می‌کنند. در این پروتکل‌ها، هر روتر اطلاعاتی در مورد توپولوژی کامل شبکه ندارد. هر روتر مقدار فاصله‌ی (DV) خود را که محاسبه کرده است، به سایر روترها می‌فرستد و اعلانات مشابهی را از سایر روترها دریافت می‌کند، مگر این‌که در شبکه‌ی محلی یا توسط همسایگان (روترها)، تغییراتی انجام شود. با استفاده از این اعلانات مسیریابی، هر روتر جدول مسیریابی خود را جمع‌آوری می‌کند. در چرخه‌ی اعلانات بعدی، روتر اطلاعات به‌روز شده را از جدول مسیریابی خود اعلان می‌کند. این روند تا زمانی که جداول مسیریابی از هر روتر به مقادیر ثابتی همگرا شوند، ادامه پیدا می‌کند.
برخی از این پروتکل‌ها مشکل کندی در همگرایی دارند.
نمونه‌ای از پروتکل‌های مسیریابی بردار از راه دور:
- پروتکل اطلاعات مسیریابی (RIP)
- پروتکل اطلاعات مسیریابی نسخه‌ی 2 (RIPv2)
- پروتکل اطلاعات مسیریابی نسل بعدی (RIPng)، نوع توسعه‌یافته‌ی RIP نسخه‌ی 2 با پشتیبانی از IPv6
- پروتکل مسیریابی دروازه‌ی داخلی (IGRP)
پروتکل مسیریابی حالت پیوند[ویرایش]
در پروتکل‌های مسیریابی حالت پیوند، هر روتر دارای اطلاعاتی در مورد توپولوژی کامل شبکه است. سپس هر روتر با استفاده از اطلاعات محلی توپولوژی، بهترین هاپ بعدی را برای هر مقصد ممکن در شبکه محاسبه می‌کند. مجموعه‌ای از «بهترین هاپ بعدی»، جدول مسیریابی را تشکیل می‌دهد.
این پروتکل در مقابل پروتکل‌های مسیریابی بردار از راه دور که در آن هر گره جدول مسیریابی خود را با همسایه‌های خود به اشتراک می‌گذارد، قرار دارد. در یک پروتکل حالت پیوند، تنها اطلاعات منتقل شده بین گره‌ها، اطلاعاتی هستند که برای ساخت نقشه‌های اتصال استفاده می‌شوند.
نمونه‌هایی از پروتکل‌های مسیریابی حالت پیوند:
- ابتدا کوتاه‌ترین مسیر را انتخاب کردن (OSPF)
- سیستم واسطه به سیستم واسطه (IS-IS)
پروتکل مسیریابی بردار از راه دور پیشرفته[ویرایش]
پروتکل‌های مسیریابی بردار از راه دور پیشرفته، هر دو ویژگی پروتکل‌های مسیریابی بردار مسافت و پروتکل‌های مسیریابی حالت پیوند را دارند. یک مثال از این پروتکل‌ها، پروتکل مسیریابی پیشرفته دروازه‌ی داخلی (EIGRP) است.
مقالات مرتبط[ویرایش]
- تجزیه و تحلیل مسیر
This article "پروتکل دروازه‌ی داخلی" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:پروتکل دروازه‌ی داخلی. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
