کارل گوستاو فون باگووت

کارل گوستاو فون باگووت ( روسی: Карл Фёдорович Багговут‎ ، tr. Karl Fyodorovich Baggovut ؛ سوئدی: Carl Gustaf Baggehufvudt  ; ۲۷( ژ :۱۶) سپتامبر ۱۷۶۱ در پریلا ، استونی – ۱۸ ( ژ :۰۶) اکتبر ۱۸۱۲) سپهبد امپراتوری روسیه بود که هم در جنگ‌های ناپلئونی و هم در جنگ جنگ فنلاند شرکت کرده بود. خانواده او اصالت نروژی داشتند، اما در قرن شانزدهم به سوئد و سپس در قرن هفدهم به استونی نقل مکان کردند.

او به عنوان یکی از شجاع‌ترین ژنرال‌های روس شناخته می‌شد و الکساندر یکم پس از مرگ او در نبرد تاروتینو (یا نبرد وینکوو) به بیوه خود نوشت: «من یک فرمانده شجاع را از دست دادم که برای وطن مفید بود».

خانواده

باگووت با مارگارت الیزابت فون فوک ازدواج کرد. باگووت شش برادر و چهار خواهر داشت که چهار نفر از آنها شناخته شده بودند:

• ادوارد ولدمار فردیناند: مشاور امور خارجه
• یوهان موریتز: سرهنگ ارتش امپراتوری روسیه
• فردریش ویلهلم: مشاور دادگاه
• آنا شارلوتا جولیانا : (۱۷۶۰-۱۸۳۹)، مدیر انجمن آموزش زنان جوان نجیب و همچنین همسر گوستاو-فریدریش آدلربرگ (۱۷۳۸-۱۷۹۴)

زندگی

اوایل زندگی

در سال ۱۷۷۹ پدر باگووت حق امتیاز درجه ستوانی نیروهای پادشاهی آنسباخ را برای فرزندش کارل گوستاو خرید. باگووت جوان در همان سال کار نظامی خود را با در درجه ستوان فرعی در ارتش روسیه آغاز کرد، او به عنوان ستوان دوم ارتش امپراتوری روسیه به هنگ پیاده نظام توبولسک پیوست. بعداً در سپتامبر همان سال به گردان دوم سپاه چیسور فنلاند منتقل شد. در ژانویه ۱۷۸۱ او به هنگ نپر منتقل شد و در قیام تاتارهای کریمه شرکت کرد. در سال ۱۷۸۳ او به عنوان سروان هنگ نارنجک داران سیبری ارتقا یافت، در همان درجه بود که خود را در جنگ روسیه و عثمانی متمایز کرد، به ویژه در نبرد ریمنیک در ۲ سپتامبر ۱۷۸۹ که قلعه شهر بندر را در ۳ تا ۴ نوامبر ۱۷۸۹ به تصرف نیروهای خود دراورد. سلامتی او پس از رسیدن به درجه سرلشکری بدتر شد و به همین علت مجبور به ترک ارتش شد.

با این حال، در سال ۱۷۹۲، زمانی که جنگ لهستان و روسیه در سال ۱۷۹۲ آغاز شد، باگووت به عنوان داوطلب دوباره به ارتش پیوست. خیلی سریع (۳ ژانویه ۱۷۹۳) شجاعتش به او اجازه داد تا به طور رسمی با درجه سرگرد قدیمی خود در همان هنگ قدیمی خودش، هنگ گرانادیر سیبری دوباره به ارتش روسیه بپیوندد. پس از وقوع قیام کوشیوزکو، در جریان به اصطلاح قیام ورشو، باگووت در نبردهای شدید شهری علیه پادگان لهستانی شهر و مردم ورشو شرکت کرد. به عنوان افسر فرمانده گردان دوم هنگ گرانادیر سیبری، قرار بود در صورت برخورد مسلحانه با نیروهای لهستانی، منطقه میدان ساکسون و میرو را حفاظت کند، اما نیروهایش در اولین ساعت‌ها نبرد مجبور به فرار از شهر شدند. او سپس ژنرال ایوان نویتسکی را متقاعد کرد که یک نیروی امدادی را سازماندهی کند و در اواخر همان روز دوباره وارد شهر شود، اما این تلاش توسط یک نیروی بسیار کوچک لهستانی مسلح به یک اسلحه نیز شکست خورد و زمانی که سربازانش از اجرای دستورها او خودداری کردند، باگووت برای بار دوم مجبور به فرار از شهر شد.

در ۴ نوامبر ۱۷۹۴، در جریان حمله به حومه پراگا ورشو در ساحل راست ویستولا، باگووت شجاعت زیادی از خود نشان داد. . پس از نبرد ماسیجویس او به درجه سرهنگ دوم ارتقا یافت. در ژوئیه ۱۷۹۵ او در راس یک گردان بلاروسی قرار گرفت. در سال ۱۷۹۸ او به فرماندهی هنگ ۱۴ شاسور منصوب شد و به درجه سرهنگ ارتقا یافت. در ۲۹ ژانویه ۱۷۹۹، باگووت به درجه سرلشکری ارتقا یافت، اما در ۲۷ ژوئیه ۱۸۰۰، پاول یکم او را از سمت خود برکنار کرد. الکساندر یکم با به خدمت گرفتن خود، باگووت را به خدمت بازگرداند و دوباره درجه سرلشکری را به او داد و در ۱۵ نوامبر ۱۸۰۱ او را به فرماندهی هنگ ۴ سواره نظام کرد.

جنگ های ناپلئون ۱۸۰۴ - ۱۸۰۸

در ۲۶ نوامبر ۱۸۰۴ برای ۲۵ سال خدمت خود به عنوان افسر در ارتش امپراتوری روسیه، باگووت نشان نشان سنت جورج (درجه ۴) را دریافت کرد. در طول جنگ ائتلاف چهارم، او به عنوان یکی از شجاع‌ترین ژنرال‌های ارتش روسیه شناخته می‌شد. در ۲۶ دسامبر ۱۸۰۶، در طول نبرد پولتوسک او از رودخانه نارو محافظت می‌کرد. برای این اقدام قهرمانانه او نشان سنت جورج درجه ۳ را دریافت کرد. در نبرد ایلائو در سال ۱۸۰۷، باگووت دستوری دریافت کرد که جلوی پیشروی دشمن را بگیرد تا به نیروهای روسی-پروس اجازه دهد استحکامات را تصاحب کنند، در جریان نبرد او به شدت از ناحیه سینه مجروح شد. او همچنین خود را در نبرد هایلسبرگ و در نبرد فریدلند برجسته نشان داد، در دومی او دوباره به شدت مجروح شد و به شدت ضربه مغزی شد و او را مجبور کرد قبل از پایان نبرد میدان نبرد را ترک کند. در طول این لشکرکشی به درجه سپهبدی نیز نائل شد.

جنگ فنلاند ۱۸۰۸

سرلشکر سوئدی ابرهارد فون وگساک با ۲۸۰۰ نیرو در ۱۹ ژوئن ۱۸۰۸ در لمو در جنوب تورکو فرود آمد. باگووت فرماندهی نیروهای روسی را بر عهده داشت. نبرد ۱۸ ساعت به طول انجامید و سربازان فون وگساک مجبور به عقب‌نشینی به سوئد شدند. بعداً در پاییز (۲۶ سپتامبر ۱۸۰۸) نیروهای سوئدی بار دیگر به روستای هلسینکی (تایواسالو) فرود آمدند. باگووت این تلاش فرود را نیز دفع کرد.

مقبره باگووت در صومعه لاورتیفسکی در کالوگا، روسیه

جنگ‌های ناپلئون ۱۸۱۲

در طول تهاجم ناپلئون به روسیه باگووت فرماندهی سپاه دوم پیاده نظام ارتش اول غربی را به فرماندهی مایکل آندریاس بارکلی دو تولی بر عهده داشت. در ۷ سپتامبر ۱۸۱۲، در آغاز نبرد بورودینو ، نیروهای باگووت ابتدا جناح راست را اشغال کردند و سپس در حومه روستای اوتیتسی در طول نبرد به سمت جناح چپ آواره شدند. پس از مجروح شدن مرگبار ژنرال نیکولای توچکوف، باگووت فرماندهی نیروهای روسی در جناح چپ را نیز بر عهده گرفت.

به دلیل شجاعتش در بورودینو، نشان سنت الکساندر نوسکی به او داده شد، اما قبل از دریافت این نشان او کشته شد. در نبرد تاروتینو (نبرد وینکوو) در ۱۸ اکتبر ۱۸۱۲ باگووت در راس یک ستون پیاده نظام متشکل از دو سپاه قرار گرفت. در آغاز نبرد که رهبری ارتش روسیه را برعهده داشت بر اثر اصابت گلوله توپ توسط توپخانه فرانسوی کشته شد. او در صومعه لاورتیفسکی در کالوگا به خاک سپرده شد.

منابع

This article "کارل گوستاو فون باگووت" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:کارل گوستاو فون باگووت. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.

---

 Facebook Page

 Follow us on Twitter !

Read or create/edit this page in another language

• کارل گوستاو فون باگووت in English