آزادی در حالت تساوی
آزادی در حالت تساوی(liberum arbitrium indifferentiae یا Liberty of Indifference) در فلسفه ذهن و فلسفه اخلاق به نوعی از آزادی گفته می‌شود که آزادی انجام یک امر از بین چند جایگزین است. در فلسفه اسلامی این آزادی را اراده جَزافیه می‌نامند. این نوع آزادی در مقابل آزادی خودانگیختگی(Liberty of Spontaneity) قرار دارد که عبارت است از آزادی در انجام کاری که شخص می‌خواهد انجام دهد.
بحث بر سر این دو نوع آزادی از دکارت تا فلاسفه عصر جدید به خاطر اثبات بنیان اختیار در فرد بوده‌است. برخی از فلاسفه معتقدند که ما فقط در صورتی که دارای آزادی خودانگیختگی باشیم آزاد و مختار محسوب می‌شویم اما اگر فقط آزادی در حالت تساوی داریم، لاجرم تحت تعین و جبر قرار داریم. برخی هم مثل دیوید هیوم به سازگارگرایی قائل‌اند و معتقدند می‌شود بین اختیار و تعین‌گرایی سازگاری برقرار کرد. دکارت، اسپینوزا، هیوم و جان لاک سهم بسیاری در این بحث دارند.
منابع[ویرایش]
This article "آزادی در حالت تساوی" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:آزادی در حالت تساوی. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
