هرمنوتیک فلسفی

هرمنوتیک فلسفی[ویرایش]

ابن رشد گوید: «تأویل عبارت است از اینکه مدلول لفظ را از حقیقت به مجاز تبدیل کنند به نحوی که این تبدیل بر خلاف عادت جاری در زبان نباشد،

مثلاً تسمیه چیزی به شبیه آن، یا سبب آن، یا لاحق آن، یا مقارن آن و اشیائی از این قبیل که در تعریف انواع سخن مجازی متداول است، جایز نیست.

بعضی گفته‌اند شریعت، به موجب اختلاف سرشت مردم و استعداد آنها در تصدیق به حقایق، دارای ظاهر و باطنی باشد بناچار متن کتاب مقدس را باید به طریق تأویل، از دلالت ظاهری به دلالت باطنی تبدیل کرد.

معنی ظاهری الفاظعبارت است از امثال و حکمی که برای معانی ذکر شده‌است

معنی باطنی عبارت از معانی پنهانی است که فقط برای اهل برهان قابل درک است. و نیز تأویل به معنی روشی است که تعارض بین ظاهر و باطن سخن را بر طرف می‌کند.

در نظر لایب نیتس، تأویل مترادف استقراء است و عبارت است از بحث در علل اشیاء و در گذشتن از آنها و رسیدن به علت اولی، یعنی خداوند. آنچه فیلسوف استقراء می‌نامد، حکیم الهی تأویل می‌نامد، و مقصود از هر دو روش، شناخت باطن اشیاء است.^[۱]

↑ جمیل صلیبا - منوچهر صانعی دره بیدی، فرهنگ فلسفی،انتشارات حکمت - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۶ ه‍.ش.ص ۲۰۶

This article "هرمنوتیک فلسفی" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:هرمنوتیک فلسفی. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.