میشا شهبازیان
| میشا شهبازیان | |
| Born | ۱۲۸۳ in اردبیل as میکائیل شهبازیان |
|---|---|
| 💀Died | ۷ شهریور ۱۳۵۵ |
میکائیل (میشا) شهبازیان – نقاش ارمنی‌تبار اهل ایران بود
زندگی‌نامه[ویرایش]
میکائیل شهبازیان در سال ۱۲۸۳ در اردبیل به دنیا آمد. والدینش او را «میشا» صدا می زندند و میکائیل بعدها با همین نام به شهرت رسید. در آن سال‌ها اردبیل شهری کوچک بود و در آن مراکز هنری وجود نداشت؛ بنابراین، والدین میشا، که انسان‌هایی روشنفکر بودند و علاقه فرزندشان را نسبت به نقاشی و موسیقی دریافته بودند، تصمیم گرفتند تا او را به تفلیس، که در آن زمان از مراکز مهم فرهنگی ـ هنری بود، بفرستند.
والدین میشا، پس از مدتی، از اردبیل به تهران نقل مکان کردند. در تهران آتلیه‌های نقاشی بسیاری وجود داشت، در نتیجه، والدین میشا او را به تهران آوردند و میشا تحصیلات متوسطه را در این شهر به پایان رساند.
وی پس از پایان تحصیلات دبیرستان خود را وقف هنر نقاشی ساخت و برای تکمیل آموزش‌های ضروری وارد مدرسهٔ نقاشی کمال‌الملک شد علاوه بر آن به مدت سه سال نزد نقاش معروفی به نام پل ماکی، اهل روسیه، که در آن سال‌ها در تهران اقامت داشت، آموزش دید.
آبرنگ‌های میشا شهبازیان، در نهایت وضوح و شفافیت رنگ‌ها و تسلط استادانه بر این ماده رنگی فرار و سیال هستند. شهبازیان با شناخت درستی که از رنگ‌های سیال و مهارناپذیر آبرنگ داشت، از حداکثر قابلیت‌های این شیوه نقاشی بهره می‌برد. لکه‌های رنگی قاطع و درخشان او، در زمانی کوتاه به ساخت شکل یا منظره‌ای استوار، دست پیدا می‌کردند.
از مهم‌ترین ویژگی‌های آثار شهبازیان، طی ۳۰ سال فعالیت هنری، ساخت فرم‌های تصویری با طراحی درست، تنها با چند لکه رنگ است. مثل لکه‌های زرد و نارنجی و اُکری که برگ‌های درختان تنومند را می‌سازد یا لکه‌هایی که به بوته‌ها و عناصر معمارانهٔ اثر، شکل می‌دهد.
ویژگی اصلی کار نقاشان ارمنی آبرنگ‌کار و در میان آنان میشا شهبازیان، رواج منظره‌نگاری در فضای باز، ثبت ویژگی‌های بومی مناظر و ابنیه تاریخی ایران است. این نقاشان ارمنی، با آثار و آموزش‌های خود به استفاده و رواج تکنیک آبرنگ در ایران رونق بسیاری بخشیدند.
در برخی از آثار میشا ظرافت نقاشی مینیاتور نیز به چشم می‌خورد اما در کنار این ظرافت، دورنما نیز به خوبی نشان داده شده‌است. سبک کار شهبازیان کلاﹰ شیوهٔ امپرسیونیست است اما در ترسیم ابنیه به سبک واقع گرا ارجحیت داده‌است.
در آثار شهبازیان، بخش زیادی از مناظر شهری و روستایی ایران، به شکلی مستند، به ثبت رسیده‌اند. بُقاع متبرکه و اماکن تاریخی ایران نیز، موضوع بسیاری از آثار اوست. به موجب پُرکاری و تنوع آثار، روایت ساده‌ای از مناظر، عمارات، چهره‌ها و زندگی گوشه و کنار ایران در آثار وی قابل مشاهده است.
وی در ۷ شهریور ۱۳۵۵ چشم از جهان فروبست. می‌توان گفت که به هنگام مرگ حدود دویست تابلو از وی به یادگار مانده یود.
آثار[ویرایش]
از نمونه تابلوهای وی می‌توان «تالو»، «کلیسای تادئوس مقدس»، «رامسر»، «نیشابور»، «مسجد گنبد سبز» و «کلیسای استپانوس مقدس» را نام برد.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- «میشا شهبازیان (1355-1283) - Tehran Auction».صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- «شرایط نامناسب تابلوهای قدیمی در موزه مکتب کمال الملک - جام جم».صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- لازاریان، ژانت د (۱۳۸۲). دانشنامه ایرانیان ارمنی. تهران: انتشارات هیرمند. صص. ۳۵۰. شابک ۹۶۴-۶۹۷۴-۵۰-۳.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
- Navasargian, Alice (1997). Iran - Armenia: Golden Bridges: 20th Century Iranian-Armenian Painters. Glendale: AAA Publishing House. p. 66-69. ISBN 978-0-9697620-0-3.صفحه پودمان:Citation/CS1/en/styles.css محتوایی ندارد.
This article "میشا شهبازیان" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:میشا شهبازیان. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
|
This page exists already on Wikipedia. |
