هفت قلزم
هَفت قُلزُم، فرهنگ نامه و دستور زبانی به فارسی، تألیف ابوالمظفر غازی‌الدین حیدر بن سعادت، آخرین نواب و پادشاه شیعه اوده است. مؤلف این فرهنگ ۷جلدی با افزون بر ۲۸ هزار مدخل را در ۱۲۲۹ـ۱۲۳۰قمری/۱۸۲۲ میلادی، تدوین کرده است و ترتیب و تنظیم و دیباچهٔ آن، که به نثری مسجع و بسیار منشیانه نوشته شده، از شخصی به‌نام قبول محمد واضح رای است. این فرهنگ، که دربردارندهٔ واژه‌ها، ترکیبات و اصطلاحات است، برمبنای حرف اول و آخر واژه‌ها و نیز حرف دوم و سوم و گاه حرف چهارم ترتیب یافته است. اگرچه مؤلف کوشیده فقط واژه‌ها و اصطلاحات فارسی را بدون شواهد شعری گردآوری کند، اما از آوردن واژه‌های عربی، ترکی و هندی رایج در زبان فارسی نیز ابایی نداشته است. مؤلف در روش کار خود از برهان قاطع و نیز فرهنگ جهانگیری، کشف‌اللغات و مؤیدالفضلا بهره برده است.[۱]
پیوند به بیرون[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ «هفت قلزم - ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی». wikijoo.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۲-۲۰.صفحه پودمان:Citation/CS1/fa/styles.css محتوایی ندارد.
This article "هفت قلزم" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:هفت قلزم. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
