کمیته مشترک ضدخرابکاری

کمیته مشترک ضدخرابکاری ساواک و شهربانی^[۱] با اوج گرفتن مبارزات علیه حکومت پهلوی که با تأسیس سازمان فداییان خلق و مجاهدین خلق رنگ مسلحانه نیز گرفته بود برای ایجاد هماهنگی در سازمانهای مختلف امنیتی و انتظامی برای مقابله با مخالفان در ۴ بهمن ۱۳۵۰ ایجاد گردید و دارای یک زندان مستقل به نام زندان کمیته مشترک ضدخرابکاری بود.

تأسیس[ویرایش]

در بهمن ۱۳۵۰ با مشارکت ادارهٔ کل سوم (امنیت داخلی) ساواک، و ادارات دوم ارتش، شهربانی و ژاندارمری برای تداوم و هماهنگی عملیات مقابله جویانه با گروه‌های مسلح و برانداز تشکیل شد. در اوایل خرداد ۵۲ کمیته به سه واحد اجرایی، اطلاعاتی و پشتیبانی تقسیم شد.

ابتدا، در ادارهٔ اطلاعات شهربانی کل کشور مستقر بود، اما بعد از مدتی به ساختمان مستدیر (ساختمان آلمانها به سال ۱۳۱۶) در محل باغ ملی منتقل شد.

اداره کمیته و مأموران[ویرایش]

پس از تشکیل این کمیته، کمیته‌های موازی منحل و کارمندانشان مأمور به خدمت در کمیتهٔ مشترک شدند و کلیهٔ سرنخهای عملیاتی نیز در اختیار آن قرار گرفت.

ابتکار عمل در کمیته مشترک، در دست اداره کل سوم ساواک بود و غالب مأموران بکار گرفته شده از ساواک بودند. این مأموران، با شرکت در کلاسهای آموزشی، زیر نظر مدرسان ایرانی و اسرائیلی و نیز کسب تجربه، مهارت فراوانی در تعقیب و مراقبت، عملیات ضد براندازی، بازجویی و شکنجه به دست آوردند.

روسای کمیته[ویرایش]

روسای کمیته به ترتیب ۱. سپهبد جعفر قلی صدری ۲. سرتیپ رضا زندی‌پور ۳. سرتیپ علی‌اصغر ودیعی ۴. سرتیپ جلال سجده‌ای بودند.

شکنجه در کمیته[ویرایش]

آویزان کردن از سقف، دستبند قپانی، آویزان کردن صلیبی، شوک الکتریکی، آپولو، سوزاندن نقاط حساس بدن با فندک و شعله شمع، قفس هیتردار، صندلی هیتر دار، باتوم برقی، شلاق با کابل برقی از متداولترین شکنجه‌های مأموران شکنجه کمیته بودند.