کی، پزشکی سنتی
| این مقاله بخشی از مجموعهٔ |
| پزشکی جایگزین و شبه‌پزشکی |
|---|
 |
کِیّ به معنی داغ کردن و داغ گذاری می باشد، که حتما در قدیم به عنوان آخرین روش برای معالجات به کار می بردند
داغ‌کردن در مواقع مختلف، به‌ویژه پس از بریدن رگ یا قطع دست و پا، یکی از روشهای چشمگیر درمان در پزشکی سنتی بوده است. ابن‌قتیبه داغ‌کردن رایج در آن دوره را دو نوع یاد می‌کند: یکی، داغ‌کردن در هنگامی که به سلامت شخص زیان نرساند و او را بیمار نکند؛ دیگر، داغ‌کردن در زمانی که زخم کسی چرک کرده است، یا دست و پای کسی را قطع کرده، و مطمئن باشند که از این راه بهبود می‌یابد .
وقتی طبیبان تشخیص می‌دادند که روش دارو‌درمانی و راههای دیگر معالجه در بهبود بیماریهای خاص مؤثر و سودمند نمی‌افتد و پاسخ نمی‌دهد، به روش داغ‌گذاری که بسیار دردناک و رنج‌آور بود، روی می‌آوردند و آن را آخرین روش درمانی بیمار تشخیص می‌دادند. مَثَل عربی «آخر الدّواءِ الکَیّ»، اشاره به این موضوع دارد و حافظ نیز با تمثل به این مثل: « ... / علاج کی کنمت آخر الدوا الکی» از شیوع سنّت «کَیّ»، به‌مثابۀ آخرین راه درمان بیماری جسمی و روانی در میان ایرانیان یاد می‌کند.[۱]
منابع[ویرایش]
- ↑ ماساژ ایرانی، نویسنده: امیر ندیری
 |
این نوشتار نیازمند پیوند میان‌زبانی است. در صورت وجود، با توجه به خودآموز ترجمه، میان‌ویکی مناسب را به مقاله بیفزایید . |
This article "کی، پزشکی سنتی" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:کی، پزشکی سنتی. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
